Boeken die je leest en waarvan je spijt hebt dat je ze gelezen hebt, is iets anders dan een boek dat je iedereen afraad om te gaan lezen. Bij de meeste boeken heb ik nog zoiets dat een ander er misschien wel iets aan kan beleven. Ik vind het niks aan, maar dat hoeft niet voor iedereen te gelden.
Een boek dat je afraadt om te gaan lezen, is een boek waarin je teleurgesteld bent. Iets waar je veel van verwacht had, maar waarvan de uitkomst vies tegenvalt. Die boeken zijn niet zo rijk vertegenwoordigd. Meestal ben ik mild en laat iedereen zelf iets van een boek vinden.
Als door wesp gestoken
Dat betekent niet dat veel schrijvers en uitgevers als je je negatief uitlaat over een boek, reageren als door een wesp gestoken. Een bespreking waar je niet zo enthousiast bent over een boek, betekent nog niet dat het boek slecht is.
Overigens hebben organisten nog langere tenen als het aankomt op kritische besprekingen. Het heeft ervoor gezorgd dat orgelnieuws mijn bijdrages niet meer wil hebben. Daarbij krijg ik zo ongeveer elk jaar het verzoek van een organist uit het oosten van het land om mijn bespreking van zijn concert uit 2010 van mijn blog te verwijderen.
Niet schrijven over slechte boeken
Dan naar de vraag van Petepel: een boek dat ik onlangs nog gelezen heb en dat ik iedereen afraad om te lezen. Meestal schrijf ik niet over boeken die ik niks vond. Echt waar, ik lees wel wat meer dan waar ik hier over schrijf.
De boekenweekgeschenken bijvoorbeeld. Ik lees ze elk jaar weer in de hoop dat het eindelijk eens beter wordt. De hoop is al na enkele bladzijdes vervlogen, maar ik houd het toch eventjes vol.
Zonder plezier gelezen
Nou vooruit, een boek waar ik niet veel plezier in had om te lezen en waarbij ik mij echt afvraag of iemand anders het ook zou moeten lezen:
Sarah Meuleman: De zes levens van Sophie. Een boek waar ik grote verwachtingen van had. De thematiek van 3 vrouwen die worstelen met hun identiteit, die vechten voor hun positie in de maatschappij in combinatie met het verhaal van een jonge vrouw in New York.
Aanstellerig boek
Het blijft steken in een aanstellerig boek dat een irriterende vorm van eruditie bevat. Eruditie die eerder een gebrek verbergt dan een bepaalde intelligetie laat zien.
Ik vind bijvoorbeeld het boek van Emma Curvers ook niet zo heel sterk geschreven. Er kunnen allerlei elementen beter in, maar het boek bevat in de kern een mooi verhaal met veel sterke elementen. Misschien dat de redactie van de uitgeverij wat meer moeite zou kunnen besteden aan het oppoetsen van dergelijke debuten. Het zou zo’n boek met een paar handzame tips zoveel mooier maken.
Aanrader?
Zou ik nu iemand die in de trein tegenover mij met het boek van Sarah Meulemans roman De zes levens van Sophie zit te lezen, het boek uit de handen trekken en uit het open raam gooien? Zou ik die persoon ernstig aanspreken vooral te stoppen met het lezen van dit boek?
Nee, ik zou hem of haar heerlijk aan zijn of haar lot overlaten. Een mening wordt het beste gevormd als je het zelf ervaart. Dus misschien schuilt er in mijn afrader een grotere aanrader.
Van walging naar lieveling
Daar komt nog bij dat de boeken waar ik vroeger van walgde, nu mijn lievelingsboeken zijn. Het kan dus best gebeuren dat je je eigen mening moet herzien.
#50books
Dit is het antwoord op vraag 27 van het blogproject #50books. #50books is een initiatief van Peter Pellenaars. Na Martha Pelkman in 2014 heeft Peter het in 2015 weer overgenomen. Bekijk mijn andere bijdrages voor dit bijzondere boekenblogproject.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten