We doorkruisen de Veluwe in de lengte van zuid naar noord. Camping De Dikkenberg is ’s morgens nog niet zo actief. De medekampeerers op het trekkersveld slapen allemaal nog als wj inpakken en even later naast een leeg veld ontbijten. Het leek een drukke nacht te worden. We kropen in bed toen nog veel kinderen rondliepen en bij de ouders veel bedrijvigheid was.Maar rond middernacht was het doodstil op het trekkersveld.
Een heel aardige nacht dus. Bij het plassen vlak voor zonsopkomst, schrok de in zichzelf mompelende schoonmaker zich rot van mijn verschijning. Toen ik klaar was, zei hij. ‘Zo tod in de mond en weer gaan slapen.’ Ik lag weer in bed en het geluid van de rammelende emmers verplaatste zich naar het volgende toilet. De man deed goed zijn best, want het is een kunst 3 toiletten voor zo’n grote groep kampeerders op 2 trekkersvelden met zeker 30 volwassenen en minstens zoveel kinderen schoon te houden.
We doen nu rustig het ontbijtje. Doris heeft moeite met wakker worden, maar we willen nog 1 dag fietsen voor de warme dag komt. Bij de receptie zijn we de eerste.Ik lever de sleutel in van het washok en neem de 20 euro in ontvangst.
De benen erin. We merken weldat we al 4 dagen op de fiets zitten. De spieren voelen stijver aan. Zitten op het zadel voel je ook. Daarom doen we rustig aan en pakken het fietspad langs de spoorbaan. Daar liep ik ook met de Trailwalker. Nog aan het begin. Ik zal vandaag veel plekjes van de Trailwalker tegenkomen.
Bij de spoorwegovergang kom ik in gevecht met de knooppunten. Ze komen niet overeen met de route die ik uitgestippeld heb. Vaak kom je nieuw toegevoegde knooppunten tegen, maar hier verschilt het mijlenbreed van het boekje. Het blijkt na puzzelen dat de overgang van pagina’s verschilt waardoor het misverstand ontstaat.
Het euvel is opgelost en we kunnen onze route vervolgen. Onder de A12 door en dan de Ginkelse hei op. Het is nog niet zo warm, maar het uitzicht blijft overweldigend. De beroemde scène van A Bridge to far is hier in de buurt opgenomen, waar de jongen over de hei fietst en het Engelse verkenningsvliegtuig ziet overvliegen. Hij zwaait in het zicht van de Duitse tanks naar het vliegtuig en het vliegtuig ‘zwaait’ terug. De Engelsen hadden niet in de gaten dat Arnhem zo ver van deze plek af ligt.
We rijden nu in de richting van Otterlo. Het aantal elektrische fietsen dat ons inhaalt, neemt meer en meer toe. Op de smalle paadjes met de brede fietskar is het soms heus manoeuvreren. Zeker ook omdat boomwortels door het asfalt voor de nodige hobbels zorgen.
Vlak voor Otterlo houden we even pauze. Ik meen dat we met de Trailwalker hier in de ochtend pauze hadden, maar ik weet het niet zeker. Drinken en een stroopwafel. Doris heeft het niet zo met de vele wespen die langskomen als je iets eet. Ze meent ook gestoken te zijn, maar het lijkt een andere steek te zijn.
Vanaf Otterlo fietsen we langs de weg van Apeldoorn naar Ede. Een saaie route waarbij het lijkt of we alleen maar aan het stijgen zijn. Hier passeren veel brommers ons en soms een groep wielrenners. Het lijkt of iedereen onze route neemt op deze zondag. Gelukkig staat het fietspad in de schaduw van de hoge bomen.
Dan duiken we weer het echte bos in. Bij het Dobbelosepad houden we een lunchpauze. Het is tegen 15 uur en de magen knorren. Bij een grote kastanjeboom waar de storm een flinke zijtak heeft losgeslagen. We moeten er met de fietsen omheen lopen. Ook omdat de grond helemaal is losgewoeld door de wilde zwijnen. We zitten midden in de zon, maar het is goed uit te houden. Zelfs de wespen houden zich koest.
De zandverstuiving waar we even later doorheen fietsen, zijn indrukwekkend. Het hobbelt lekker over de kleine maar pittige heuveltjes. Het wijde uitzicht maakt het genot nog groter. Dan te bedenken dat de Veluwe iets meer dan een eeuw geleden er helemaal zo uitzag. Een flinke zandstorm was toen heel normaal. Nu is dit stukje een zeldzaamheid.
Een bijzondere indruk maakt de tocht door het beukenbos. Heel idyllisch fietsen we achter de huifkarren aan over een brede weg, omringd door imposante beukenbomen. Wat een rust en stilte. Aan het einde van de laan wordt de rust onderbroken door de snelweg die we oversteken. De weg ligt verdiept zodat we er weinig hinder van ondervinden. Dan loopt het beukenbos van eeuwenoude bomen verder alsof het niet anders geweest is.
We steken de spoorweg over. Daar heb ik bij de Trailwalker midden in de nacht pauze gehouden. Even later vertelde mijn teamgenote dat ze ermee op ging houden bij de volgende post. Ze was tot 60 kilometer gekomen. Daarna moest ik het alleen doen. Heel ver achter mijn voortsnellende 2 teamleden sjokte ik die eerst met de andere samen optrok.
Nu fietsen we over een prachtig stukje heide. Overal zie ik bosbessenstruikjes groeien. Een groepje brommerrijders heeft zich op een heuvel langs het fietspad verzameld. Ze laten zich fotograferen op de brommers. Man voorop, vrouw achterop. Iets van dat beeld zie je terug bij de elektrische fietsers. Altijd hobbelt de vrouw achter de man aan. De man rijdt door alsof hij de trein moet halen en de vrouw probeert hem bij te benen. Wat overigens nauwelijks lukt.
De lange tocht door landgoed Het Loo gaat over een onverhard pad. Het grind wordt soms heel week waardoor je bijna wegglijdt. Zeker ook onhandig als je ongeduldige fietsers hebt. Het aantal elekrtische fietsers is drastisch afgenomen. Alleen echte trappers rijden hier nog. De comfortrijders blijven hier weg.
Het is een forse rit over de oude weg van Apeldoorn naar Elspeet. Nog een paar knooppunten te gaan, houden we onszelf op de been. Even staan tijdens het fietsen voelt heerlijk. De spieren zijn moe van 4 dagen fietsen pver afstanden van 50 kilometer.
In Elspeet eten we een lekker ijsje, beloof ik. Maar de zondagsrust werkt tegen. Ik kan geen open eetgelegenheid vinden. Zo taaien we af naar Vierhouten. Nog een mooi stukje hei. De kleine naaldbomen en berken die omhoog steken zullen in de winter worden weggehaald. Zo blijft de hei in stand, de verbossing van de Veluwe lijkt nu het probleem in plaats van de verzanding ruim een eeuw geleden.
We rijden recht op de beoogde camping af. Een paar meter en daar ligt het enorme complex: de Paasheuvel. Hier zullen we onze rustdag gaan pakken.
De stand vandaag: 60 kilometer gefietst. Vertrek 11.00 uur. Aankomst: 18.30 uur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten