Zo’n nacht alleen in het bos in een tentje en dan toch niet zo heel geweldig slapen. Hoe kan dat? De snelweg A27 ligt op een paar honderd meter van de plek waar je mag wildkamperen. Het voorbijrazende verkeer zorgt voor veel lawaai. Pas na middernacht neemt het iets af al hoor je de auto’s langsrijden. Een ander geluid dan overdag. Indringender ook als je zo laag bij de grond ligt.
Doris slaapt ook niet zo goed als thuis. Toch weer wennen op het matrasje en met een kussen van truien onder je hoofd. De nacht is koud en ze krijgt een koude rug. De dikke pyjama die Inge nog snel voor vertrek gemaakt heeft, biedt niet meer genoeg weerstand. Gelukkig is een trui warm genoeg om weer in slaap te vallen.
Het plassen blijft het leukste van deze onderneming. Voor een meisje is dat extra spannend. Zeker als ze midden in de nacht moet. De bladeren bieden uitkomst. Ze krijgt het voor elkaar. Dan te bedenken dat bij een tocht door de jungle dit dagelijkse kost is.
De ochtend hebben we nog geen puf eruit te gaan. Soms krijst een vogel hard door het woud. Verder is er weinig te horen buiten het monotome geluid van de snelweg. Maar als we inpakken en de tent openen zien we het bos in het ochtendlicht. Dit is genieten. We zien hoe mooi het zonlicht tussen de bladeren valt. Alles krijgt iets geheimzinnigs.
We ontbijten en maken ons op voor een fietstocht door het bos. Eigenlijk wil ik heel graag even lags Paleis Soestdijk rijden. Als kind zag ik de naald vanuit de trein en droomde ervan het paleis te zien. Ik zag het nooit. Daarom rijden we eerst naast allerlei N-wegen waar het verkeer langs je raast. Meestal staat er een rij bomen tussen de weg en het fietspad in. Zo komen we bij het paleis aan.
Vanaf de weg is Paleis Soestdijk een imposant gebouw. De witte kleur en alle bomen erom heen maken het gebouw extra smeuïg. Het zomerzonnetje weet het gebouw van alle onvolmaaktheden te ontdoen. Zoals vaak spottend beweerd wordt, zou het paleis een bouwval zijn. Van buitenaf is daar niks van te zien.
We stoppen bij het zien van het gebouw. De weg is amper over te steken. Een paar dames staan voor het paleis voor een foto. Voor ons is het hek voldoende. We lopen nog even in de richting van de naald zien de oorspronkelijke lijnen lopen. De weg vormt hier een hinderlijke spelbreker.
Dan komen de fietspaden door het bos. We hebben ons hier allebei op verheugd. De zo eigen geur van dennenbomen en de stukjes hei roepen jeugdherinneringen op. Uit de tijd dat mijn oom en tante hier in de buurt woonden. De huizen die in het bos staan, versterken deze herinneringen.
Of luchthaven Soesterberg is niet meer te herkennen. Al staan de hekken er nog, de geheimzinnigheid van toen wordt onderbroken door wegen die open en bloot naar het terrein leiden. En wat een klim langs de hekken. Wel is de route nog niet helemaal aangepast aan de situatie met het nieuwe militair museum dat er nu zit. We rijden op een oude militaire weg waar auto’s vol gezinnen ons tegemoet rijden.
In Soesterberg dient zich een kringloopwinkel aan. Vol goede moed gaan we naar binnen. Helaas is er geen restauratie binnen. Wel kunnen we de pot op. Hoe kort een nacht zonder wc ook is, we genieten ervan het hier weer kwijt te kunnen.
De route vervolgen we. Heel fijn volgen we de nummers en gaat het weer van de grote weg af. Dr smalle fietspaden hebben wel een groot nadeel. Al die ouderen die ons voorbij rijden met hun elektrische fietsen. Ik verbaas me over de snelheden en het ongeduld. Ze weten niet hoe ruw ze je voorbij sjesen. Met zo’n brede kar lijkt het soms meer op jongleren dan fietsen.
Ik ben het zat. De nacht van hazenslaapjes begint op te breken. Ik wil een camping vinden. We raken van de nummers af en komen uit bij Driebergen. We slaan af langs devgrote weg omdat we toch naar Doorn willen. Ik vraag thuis of Inge iets voor ons ksn vinden. Als ik bel staan we voor de weg waar camping De Boschlust bevindt.
Bestemming bereikt. We komen aan op een kleine, gezellige camping. We zetten snel ons tentje op. Heerlijk op het gras. Het voelt goed. Al moet ik even op-en-neer rijden naar Driebergen om hrt bedrag in contanten te pinnen. De tent staat mooi en het gekookte maaltje was best aardig. Het is heerlijk om samen door de Utrechtse Heuvelrug te fietsen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten