Onweer en flinke regenbuien maken ons tentje nat. We zitten in het enige regendagje dat voorspeld is. Er is een groot verschil in beleving van zo’n dag. Thuis ervaar je zo’n dag toch anders dan in een tentje laag bij de grond. Nat is nat, maar in een trekkerstentje bij de grond voelt dat nat wel heel nat.
Het was een warme, klamme nacht. De medekampeerders bij het vuur maakten het laat en de onweer tegen de ochtend zorgde ook niet voor de beste slaapuren.
Wat doe je dan? Blijf je op de camping of trek je toch verder. Ik weet het niet. Op en neer van buienradar naar de lucht kijken. Het is even droog. Laat ik de boel maar inpakken. Dan snel alles onder het afdakje op het terrein en vlug de tent opvouwen.
Alles is wel drijfnat. Ik accepteer het maar. Immers zeggen de verwachtingen dat het in de middag opklaart. We klemmen alle tassen aan de fietsen en vullen de kar. Het begint weer te regenen. Maar even wachten tot het opklaart. Ach we rijden eerst naar de receptie, dan kijken we daar wel.
Het kopje koffie en de chocomel zijn op die we in het restaurant hebben gedronken. Ik heb geen zin meer om te wachten en na de plensbui vertrekken. Wel halen we voor de zekerheid nog even broodjes bij de supermarkt.
Het bos is ook nat. De regen druilt een constante stroom van de bomen. Het groen is donkerder, somberder ook. Op het fietspad rijden amper fietsers. De weg van knooppunt naar knooppunt is rustig. Soms een tegenligger, maar meestal een uitgestorven bospad.
De goedkope poncho’s houden veel water tegen. Zo rijden we verder door het bos. Zwijgzaam. Soms een stukje hei. Het uitzicht wordt opgeslurpt door de regendruppels. We rijden door het Noordelijk deel van de Veluwe. De wegen sluipen prachtig om de dorpen heen. Zo weten we Epe en Wapenveld keurig te vermijden.
We rijden naar Hattem. De regen blijft overvloedig neerstorten. Zelfs in onze pauze eten we de overgebleven stukken pizza in de gietende regen. Zou het nooit ophouden? Het loopt al tegen vieren. Halen we Hattem wel. Een enorme stortbui treft ons. Drijfnat rijden we langs een megacamping. Ik voel de drang om hier aan te kloppen. Snel bel ik Inge. Is er niet wat beters hier. Ze vindt boerencamping De IJsselhoeve aan de Gelderse dijk. Prompt beginnen de wolken door te breken en zien we het eerste blauw vandaag.
Wat een entree om vanuit de Veluwe Hattem binnen te rijden. Het blijkt nogal een eind van de stad te liggen. Een vriendelijke boerin en de straffe wind zorgt dat alles zo opgezet en gedroogd is. Weer lekker warm geworden eten we een broodje.
Dan is het genieten van de rust. De zwaluwen vliegen over de omliggende weilanden. Op het hek zit een rijtje van 5. Ze worden stuk voor stuk gevoed door moeders Wat een schattig gezicht. Zo schattig dat ik alles vergeet en de wespensteek gelaten wegblaas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten