We rijden op de snelweg dwars door de Utrechtse Heuvelrug. Nevel langs de bosranden, verderop een laagje mist over het weiland. De bomen diepgroen, bijna bruin. De avondzon die al bijna onder is. En ineens zie ik het: de nazomer is begonnen.
Het is altijd zo’n moment ergens in augustus. Het ene jaar valt het wat eerder dan het andere jaar. Je beseft dat de mooiste zomer erop zit. Het landschap laat de eerste signalen van een komende herfst zien. Het weer begint heel langzaam om te slaan. De nachten wat kouder en de dagen wat korter.
Als dan in de nacht is het nog warm en broeierig. Heb ik het toch verkeerd gehad? De kleuren beginnen langzaam intenser te worden. Het zonlicht minder fel. Er ontstaat ruimte voor dieper groen en de ogen hoeven niet meer dichtgeknepen te worden.
Sommige mensen vinden het depressief gemopper. Het naderen van de herfst stemt ze treurig. Voor mij is het de bevestiging dat de zon inderdaad weer verder van ons afstaat dan eerst. We doen weer een stapje terug en krijgen weer andere dingen om van te genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten