We hebben het meisje weggebracht naar het theaterkamp en rijden op de terugweg langs Huis Doorn. Een prachtig buiten waar de laatste Duitse keizer, Wilhelm II, meer dan 20 jaar in ballingschap leefde.
The last German Emperor
‘The last German Emperor’ schrijft het bordje in het Engels als we over de parkeerplaats lopen. Een grote Duitse camper staat dwars op de parkeerplaats. We weten met ons kleine autootje precies tussen het blik in te parkeren.
Vandaag zijn er alleen rondleidingen en in het poortgebouw krijgen we te horen dat we met de laatste van half 4 meekunnen. We hebben nog een kwartier voordat het zover is en krijgen zo gelegenheid naar het huis zelf te lopen. Misschien kunnen we de hondengraven die tussen het huis en mausoleum van de keizer liggen, nog even bezoeken.
Teckelgraven
Er liggen 5 steentjes vlakbij de gracht waaronder zijn 5 teckels liggen. Waaronder de trouwe viervoeter Senta die maar liefst 20 jaar is geworden. Het dier heeft de keizer vergezeld gedurende de Eerste Wereldoorlog, vertelt het steentje.
De Duitse keizer is vooral bekend als houthakker, teckelliefhebber en de man met het bijzondere bestek. We komen deze elementen allemaal weer tegen in het huis dat aan de Zuidkant van Doorn ligt. De tuinen om het huis brengen je al helemaal terug naar de tijd waarin de laatste bewoner het huis betrok.
Rondleiding door huis
Als we naar binnen mogen, is er al een flinke kluit mensen met wie we door het huis zullen lopen. We bestijgen de trap en komen aan op de begane grond. De gids voert ons naar de gastenverblijven, achterin aan de linkerzijde van het gebouw.
De aangrenzende torenkamer bevat het bed en achter de deur naast de torenkamer schuilt een toilet. We horen het verhaal van de keizer. Het houthakken is echt meer dan een anekdote. Hij heeft gedurende zijn verblijf in Nederland van 1919 tot zijn dood in 1941 ongeveer 70.000 bomen ‘kaltgestellt’.
houthakken
Alleen al tijdens zijn verblijf in Amerongen in de eerste jaren na zijn aankomst, heeft hij 10.000 bomen gehakt. De gastheer van het kasteel Amerongen heeft zelfs land moeten verkopen om het dure verblijf van de Duitse keizer te kunnen bekostigen. Het boomrijke landgoed in Doorn moet er hebben uitgezien als een slagveld uit de Eerste Wereldoorlog omdat de keizer het terrein goeddeels van bomen had ontdaan.
We lopen met de groep van kamer naar kamer. Voor de keizer moet het een moeilijke stap zijn geweest om van een paleis met 300 kamers te gaan naar een huis met ‘slechts’ 17 kamers. De grote hoeveelheid bezittingen uit de paleizen, de beroemde 59 wagonladingen die hij naar Nederland stuurde, hebben daarom maar zeer beperkt een plekje gekregen in het huis.
Geschiedenis in 17 kamers
Dat is tegelijkertijd het leuke van Huis Doorn. Je ziet in heel korte tijd, dicht bij elkaar, het hele interbellum aan je voorbij trekken. De kamers verraden veel van de Pruisische traditie waaruit Wilhelm komt. Veel van het interieur bestaat 18e eeuwse meubels en bijbehorende prullaria.
De rondleiding verloopt heel gemoedelijk en rustig. De gids heeft alle tijd om vragen te beantwoorden en weet veel over de voorwerpen in het gebouw. We vergeten te vragen naar de teckels van de keizer. Ongetwijfeld hadden we dan wat meer gezien. Ik denk dat over de liefde van Wilhelm II voor teckels een boek te schrijven is.
Korfoe
Zo staan we kort voor sluitingstijd weer buiten het kasteel. Veel verhalen die we hoorden, kenden we al, maar we hebben ook veel nieuwe dingen gehoord. Zoals over het buitenverblijf Achilleion van de keizer op het Griekse Korfoe. Het zomerpaleis is oorspronkelijk gebouwd en bezit van keizerin Sisi. Na haar dood kocht de keizer het. De fraaie aquarellen in het huis herinneren aan dit bijzondere bezit. Net als de vele foto’s en afbeeldingen van de Duitse paleizen.
Het verlies van al dit moois moet de keizer gekweld hebben, zodat hij zich toeliet in het hakken van bomen. Op zich een veiligere hobby dan de zware schuld van de Eerste Wereldoorlog die hij van zijn eigen volk en internationaal in de schoenen kreeg geschoven. Dat is een vraag die je niet beantwoord krijgt na een bezoek aan Doorn.
Meer informatie op de website van Huis Doorn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten