Zo’n motief dat bijna stiekem binnendruppelt, zonder dat je het echt in de gaten hebt. Het is het raadsel van het fruit dat plotseling overal opduikt in het bejaardentehuis waar Hendrik Groen woont.
In zijn 2e dagboek Zolang er leven is schrijft hij over mandarijntjes, appels en bananen die worden gevonden door bewoners. Het verontrust de bewoners. Wie of wat zou erachter zitten? Een verwarde bewoner of is het de voorbode van een naderend onheil.
Het fruit wordt exotischer met een ananas en kiwi. Het personeel houdt het allemaal wat nauwlettender in de gaten, maar komt nog altijd niets op het spoor. Het fruit wordt niet meer opgemerkt, tot ineens een paar dagen later Hendrik Groen schrijft dat een nieuwe bewoner opstaat in een goedgevulde eetzaal. Het is mevrouw Lacroix die haar keel schraapt:
| ‘Zoals iedereen hier wel weet, ben ik performancekunstenaar.’ Gemurmel om haar heen. Velen hadden geen idee wat dat was. ‘Ik heb als zodanig de afgelopen twee weken een performance gegeven door op verschillende plaatsen fruit achter te laten. Als teken van vervreemding. En om te laten zien dat geven belangrijker is dan ontvangen. En omdat het gezond is.’ (31) |
Verontwaardiging alom en een flinke commotie. Zo groot dat sommige bewoners het koekje bij de thee vergeten op te eten.
Kenmerkend voor de Hendrik Groen van het eerste dagboek (over 2014). Het fruit komt bijna terloops in de belevenissen in het bejaardetehuis binnengewandeld. Het verandert in een verhaallijn, waarvan de uitkomst even verrassend als vanzelfsprekend is.
Het is de alledaagsheid en de herkenbaarheid hiervan, dat het dagboek van Hendrik Groen zo leuk om te lezen maakt.
Hendrik Groen: Zolang er leven is, Het nieuwe geheime dagboek van Hendrik Groen, 85 jaar. Amsterdam: Meulenhoff, 2016. ISBN: 978 90 290 9076 6. 376 pagina’s. Prijs: € 19,99. Bestel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten