De laatste zomerdag van 2010

Jonge mus en jonge spreeuw genieten van de laatste zomerdag

Het voelde een beetje als de laatste zomerdag van het jaar gisteren. De zon scheen op het stationsplein van Almere. Ik moest brood halen en deed mijn bestelling. Ik verontschuldigde mij toen de vrouw het brood aansneed. Buiten op het plein trokken mijn ogen naar de musjes die zich wasten in het water van de fonteintjes.


De dieren genoten van het zonnetje op de bankjes. Als ze het te heet kregen van het zonnebaden, vlogen ze naar een plasje in de fontein en deden zich tegoed aan een verfrissend bad. Een musje vond een gaatje in de straat, net groot genoeg om het water over zijn vleugels heen te schudden. Nat vloog het diertje terug naar een droog plekje en liet zich heerlijk drogen in de laatste zomerzon.

De laatste zomerdag is een gevoel. Net zoiets als dat je de eerste echte voorjaarsdag voelt. Alleen besef je nu dat het voorbij is. Je kunt daar verdrietig over zijn, maar ik ben ontzettend blij met de variatie in seizoenen. Zonder winter, geen zomer. Juist die afwisseling zorgt voor de hoogtepunten.

Ik maakte een paar foto's van het tafereel. De vrouw achter de toonbank zocht mij. 'Ik vroeg mij af waar je bleef', zei ze. Daarna uitte ze haar onvrede. Dat het onfatsoenlijk was dat ik zo wegliep. Dat zij dat ook niet deden en dat zoiets niet hoorde.

Ik liet mij niet afleiden. De laatste zomerdag moet je vastpakken, goed bekijken en pas loslaten als je alles goed gezien hebt. Daar kan geen boze bakkersvrouw tegenop. Op mijn vraag of ik mocht pinnen, kreeg ik een enthousiast antwoord. 'Ja, je kunt hier tegenwoordig pinnen.' En heel even voelde ik mij belangrijk. Overtuigd dat mijn blog van een paar maanden terug dit bewerkstelligd had.