tl-lamp boven bureau

Een nieuwe tl-buis hangt boven het bureau in de oude armatuur

Ongezellig noemen veel mensen het licht van de tl-lamp. Het licht is natuurlijk van dat koude, witte licht. En het duurt altijd eventjes voordat het licht op volle sterkte is.

Het meest hinderlijk is als de tl-buis aan het einde van zijn leven komt, dan gaat hij knipperen. De buis wekt daarmee het vermoeden dat hij gaat ontbranden, maar het blijft bij een poging. Als toeschouwer hoop je dat hij spoedig doorbreekt en licht gaat geven. Het tegendeel gebeurt echter. Hij blijft knipperen. Zo lang tot hij het helemaal niet meer doet. En dat kan verschrikkelijk lang duren.

Als kind was ik erg onder de indruk van het licht van de tl-buis. Bij mijn neven hing een moderne, ronde tl-buishouder waarin de hele kamer in een zee van licht baadde. Ik verlangde naar hetzelfde licht. Toen mijn broer en ik een nieuw stapelbed kregen, kwam er ook zo'n moderne lamp. Niet een rode, zoals bij mijn neven, maar een bruine.

De tl-lamp boven het bureau geeft ruim voldoende licht

Het ding ging mee bij de verhuizing en ik mocht hem in mijn kamer ophangen. Bij het schilderen van de kamer een paar jaar later, werd de lamp ook wit geschilderd. Later kocht er een kleinere versie bij die boven mijn tekentafel kwam te hangen. Wat was ik blij met die nieuwe lamp. Ik schakelde hem naar believen aan of uit.

Deze kleine tl-buis volgde mij naar Leiden, Almelo en Almere. Altijd ging hij mee en kreeg hij een mooi plekje boven een bureau. Zo kon ik tenminste goed werken onder het heldere licht van de tl-lamp. De lamp flikkerde altijd eventjes als hij aanging, maar een paar minuten als het licht op volle sterkte brandde, genoot ik van het licht. Lezen, schrijven en typen. Alles kon dankzij het licht van mijn tl-buis.

De geest gegeven

Een kleine 2 weken geleden gaf het ding opeens de geest. Hij bleef onophoudelijk knipperen. Ik probeerde het nog eens, door na een kwartier de schakelaar aan en uit te zetten. De lamp bleef knipperen. Er bleef niks anders opzitten dan het licht uit te zetten met de schakelaar waar ik vroeger zo trots op was.

Er moest een nieuwe lamp in. Ik leefde met het idee dat die dingen hartstikke duur zijn om te vervangen. Gisteravond wilde ik hem al vervangen. Ik zie namelijk geen steek bij het sfeerlicht van het schemerlampje op mijn bureau. Ik fietste om 19.00 uur naar de Gamma, maar trof een dichte winkel aan. Ik leef altijd in de veronderstelling dat die doe-het-zelf-paleizen op zaterdagavond gewoon open zijn. Het is al een paar keer voorgekomen dat ik zo voor een dichte deur stond.

Nog een keertje

Daarom ben ik vandaag nog een keertje die richting uit gefietst. Samen met Doris die het hele eind op haar eigen fiets gereden heeft. Daar zag ik dat de prijzen helemaal niet zo hoog liggen als ik veronderstelde. Zeker er zijn hele dure armaturen, maar gelukkig ook goedkopere. Ik kocht een nieuwe lamp zelfs met een kleine korting. Daarnaast kocht ik een nieuwe armatuur - eveneens afgeprijsd - om ergens anders in mijn studeerkamer op te kunnen hangen.

Thuisgekomen heb ik de lamp gelijk in de oude armatuur gehangen. Het licht knipperde en bleef dit keer branden. Op de doos van de lamp stond de belofte dat de nieuwe lamp 15.000 uur zal branden, ofwel genoeg voor 15 jaar. De oude lamp heeft dat ruimschoots gehaald. Het nieuwe licht is wel anders dan het oude, niet meer zo wit, maar met een lichte sfeertint. Kortom, de tijd van het ongezellige licht is voorbij.