De aanduiding van de lach is hiermee een begrenzing van de grap. De grap verwordt hiermee een verplicht moment. Daarmee leidt dat lachsalvo mij af van de grap die op het scherm wordt vertoond. Tegelijkertijd lijkt uit het lachsalvo de verplichting te spreken dat ik moet lachen.
Voor de grap
Je zou voor de grap eens een comedy op moeten zetten en je dan buiten het beeld te bevinden. Je zult merken dat het lachen heel frequent gebeurt, 3 tot 4 keer per minuut. Alsof de grappenmakers verplicht werden bij het schrijven van de grappen om de 15 tot 20 seconden een grap te maken. Bovendien levert het horen van de tekst zonder het bijbehorende beeld, zelden een glimlach op. De hele comedy is erop gericht dat mensen kijken en luisteren. Met slechts 1 van deze 2 componenten mislukt de grap.De lachband onder de Amerikaanse comedy is als een lijst om een schilderij. Het dwingt de kijker dwingt om naar een begrensd gedeelte te kijken, ofwel te lachen. Dat terwijl niets persoonlijker is dan de lach. Iemand kan om iets lachen dat voor anderen helemaal niet grappig is en andersom. Het idee van het publiek dat de lachband moet suggereren, verschuift naar een bepaalde verplichting waaraan de kijker moet voldoen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten