25 juli 2011

De long tail van mijn artikelen voor Litnet

De Long tail is sinds het boek van Chris Anderson een vaak aangehaald voorbeeld als het om internetmarketing gaat. Alle producten hebben een verhouding tussen aantal producten en de voorraad. Een product dat weinig verkocht wordt, is niet interessant voor een retailer.

Daarom houden veel winkels er een beperkt assortimentop na. Ze vinden dat er een minimum aantal kopers voor moet zijn. Die weinig verkochte producten zijn daardoor nog schaarser. Zoiets zie je bijvoorbeeld als Albert Heijn de hazelnootpasta van Nutella uit zijn assortiment haalt.

De gedachte van de Long tail is dat producten die niet intessant zijn voor retailers wel hun koper kunnen vinden via internet. Zo krijg je een nichemarkt van mensen die allemaal dat unieke product zoeken. Als je het afzetgebied via internet uitbreidt dan kan dat dit nicheproduct ook winstgevend kan zijn. Daarom luidt de ondertitel van Andersons boek ook: waarom we in de toekomst meer verkopen van minder.

Zodoende heb ik gisteren mijn eigen Long tail gemaakt. Geschrokken door het voorwoord van Hafid Bouazza in zijn bundel essays Heidense vreugde, Gepeins en gezang ben ik namelijks in mijn eigen archief met gepubliceerd werk gedoken. Voor je het weet ben je je dierbare artikelen kwijt. Digitale bestanden raken makkelijk zoek, heb ik wel ontdekt. Zeker als je dikwijls van computer wisselt en je bestanden overal rondzwerven.

Zo ben ik gisteren eens begonnen met het inventariseren wat ik allemaal voor Litnet, Neerlandinet heb geschreven. Ik kom op een aardige lijst met publicaties voor Litnet. Geschreven en gepubliceerd tussen 2001 en 2011. Het zijn 125 artikelen over de Nederlandse literatuur. Niet altijd even veel artikelen per jaar, maar al met al een lijst van een artikel per maand.

Zo samenstellend en speurend in het archief van het oude Litnet, begrijp ik wat Chris Anderson met een lange staart bedoelt. De meeste artikelen worden niet zo vaak geraadpleegd. Maar als je de enorme lijst publicaties ziet, dan is het te waardevol om zomaar weg te doen. Wie weet doe ik er iemand een plezier mee.

Bovendien is het geweldig om een klant blij te maken met dat ene artikel waar hij al heel lang naar op zoek is. Krantenarchieven bieden niet altijd uitkomst en daar moet je vaak voor betalen. Veel websites gaan slordig om met hun archief, terwijl het heel waardevol is om oude artikelen te bewaren. Je kunt er dikwijls naar verwijzen in nieuwe artikelen.

Met mijn digitale artikelen spingt niet iedereen even zorgvuldig om. Zo wist ik een flinke berg blogs over supply chain van de digitale verdrinkingsdood te redden. De website was vernieuwd en de meeste artikelen werden niet overgezet. Ik was net op tijd, zo ontdekte ik al speurend via de ‘in cache’-knop van Google. Zonde omdat je met je digitale archief een grote groep mensen bedient.

Precies, het is de lange staart die internet zo waardevol maakt.

Geen opmerkingen: