We waren wakker. In de kamer naast ons hoorden we Doris spelen. Ze ging helemaal op in haar spel. Ik vertelde wat ik gedroomd had. Dat we met een bus langs de kustlijn reden en dat het water wat verderop op de weg kwam. Daarna reden we dwars door de golven heen.
Dromen komen vaak niet uit het niets. Gisteravond hadden we naar Top Gear gekeken. Een uitzending waarbij de 3 presentatoren elk met een zelfgemaakt amfibievoertuig Het Kanaal moesten oversteken. Het lukte uiteindelijk in één vaartuig. Al moesten ze met z’n 3-en 15 kilometer voor de Franse kust nog flink het zeewater uit de auto hozen.
We reden in de droom Den Haag in. Ik zag de Hofvijver, het Binnenhof en de bocht van de Hofweg in de richting van het Spui. Overal was een laagje zeewater en we hadden honger gekregen. Omdat we vreesden dat de pinpas dadelijk niet zou werken, gingen we pinnen. Bij het automaat probeerde iemand de pincode bij Inge te ontfutselen. Het was een heel ingewikkelde lettercombinatie die hij volgens Inge nooit zou kunnen raden. Mij hij wist hem bijna te raden.
‘Niemand weet, niemand weet, dat ik Repelsteeltje heet’, zei Inge en ze lachte. Ik wist ook wel hoe ik aan het verhaal van de pinpas kwam. Zo combineer je 2 gebeurtenissen van een dag eerder in een droom. ‘Hoe gaat dat sprookje van Repelsteeltje ook al weer?’ vroeg ik. Inge wist het ook niet zo snel. Ze was alleen op de zinsnede gekomen door mijn droom. ‘Het is iets met een prinses die de naam van een heel raar mannetje moet raden, omdat ze anders haar kind verliest.’
Ineens herinnerde ik me iets. Het was een film met de Vlaamse meidengroep K3 en een glansrol van cabaretier Urbanus als Repelsteeltje van wie de meiden natuurlijk de naam niet wisten. Ik keek een keer de film met een half oog mee met Doris. Door het acteerwerk van de 3 meiden verveelde ik me al zo snel dat de uitkomst mij volledig ontschoten is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten