Ik hoorde eens over een schrijfster die een hele dag kon doen over een zin. ‘Ze kan dan een hele dag puzzelen op een zin’, vertelde de boodschapster mij. We aten in een Indisch restaurant omdat haar man daar zo van hield. Ze vertelde ook over de ex-man van de schrijfster. Die ex-man bleek ik ook te kennen. Ik kon mij niet voorstellen dat die 2 ooit met elkaar gingen. ‘Dat was ook avond aan avond ruzie’, memoreerde de vertelster.
Ik vond haar wel aardig. Haar man wat minder. Misschien te elitair. Dat zou ook kunnen. De vrouw zou een week later vertrekken naar Frankrijk. Dan kon ze in het dorpje de hele dag skieën. Door een ongeluk kon ze niet meer zo goed lopen. Op de ski’s vergat ze haar hele handicap en voelde ze zich bevrijd van de manke poot.
Ik moet er soms aan denken. Hoe een schrijfster een hele dag kan piekeren over een zin. Hoe hij moet lopen, hoe hij binnen het verhaal past. Of de overgang met de vorige zin niet te abrupt is. Of dat het misschien toch korter kan. Of dat die zin niet helemaal kan wegblijven.
Ik pieker nooit een hele dag over een te schrijven zin. Ik schrijf de zin gewoon op en dan laat ik hem zijn eigen leven leiden. Net zoiets als met bloggen. Ik moet van mijzelf elke dag een blog plaatsen. Niet altijd ben ik er trots op. Soms zitten er zelfs spelfoutjes in de blog. Soms ontbreekt zelfs een woord in een zin. Of schrijf ik schil in plaats van verschil.
Niet een zin waar je een dag over hebt nagedacht. ‘Wat kun jij snel typen’, zei gisteren iemand tegen me. Ze was naast me gaan zitten achter de computer. Een zin moest anders in een tekst. Ik had hem veranderd nog voordat de zin uitgesproken was.
Wel kan ik gekwetst raken door een zinnetje. Zo las ik laatst in een mailtje deze zin: ‘Over een paar dagen ga ik daarom jullie accounts en geschreven artikelen van de site verwijderen.’ Ik werd heel verdrietig van deze zin. Ik had al een paar keer gratis een blogje voor ze geschreven. Gewoon omdat ik het leuk vond. Ze werden volgens mij heel aardig gelezen en dan willen ze zo mijn blogjes verwijderen!
Ik mailde terug. Dat ik net een blogje voor ze wilde schrijven en daar nu wel even mee zou wachten. ‘Dat je alles van mij wilt verwijderen dat ik met pijn en moeite uit mijn pen heb geperst, vind ik uiterst brutaal’, schreef ik. Misschien niet helemaal waar, maar het zou wel waar kunnen zijn.
3 minuten later kreeg ik een reactie van de eigenaresse van de blog. Het was niet zo bedoeld en mijn artikelen zouden zeker niet verwijderd worden. Ze schreef terug: ‘Ik vind het erg vervelend dat dit niet helemaal correct is gecommuniceerd en ik hoop dat je niet afziet van bloggen voor ons hoor, dat is al helemaal niet de bedoeling!’
Ik kalmeerde. Daarna nog een keer teruggeschreven. Ik kreeg de mededeling terug dat als het beter weer was, ik een ijsje zou hebben gekregen. Ze dacht zelf aan Stracciatella. Nou daar wil ik wel een paar blogs voor uit mijn pen persen. Al ben ik niet van plan al te lang over de zinnen na te denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten