Gisteren bij het hardlopen stuitte ik op 2 vechtende zwanen. Het zag er erg indrukwekkend uit. De vleugels klapperden hard tegen elkaar aan. De lange nekken lagen in elkaar verstrengeld. De 1 probeerde de andere eronder te krijgen. Wat bijna lukte. De 2 mannetjeszwanen werden omringd door hun families. Een vrouwtje met 3 jongen en een vrouwtje met 7 jongen.
De zwaan duwde zijn soortgenoot gedurende het gevecht helemaal onder water en hield hem lange tijd onder water. Het andere dier verkeerde in doodsstrijd en wist zich toch weer overeind te krijgen. Aan de waterkant ging het gevecht verder. Zo sloegen de vleugels hard tegen elkaar aan en grepen ze elkaar in de kop van achteren.
Omstanders gingen ze ermee bemoeien. Dit leed konden ze niet aanzien. Volgens een man zouden ze doorgaan tot eentje het loodje zou leggen. De strijd werd heviger toen een vrouwtje zich ermee ging bemoeien. Ze sloeg toe bij het verzwakte mannetje. Gelukkig wisten de omstanders dit vrouwtje weg te krijgen.
Daarna verdween het vrouwtje van de verliezende partij. Ze koos met haar jongen de weg van de minste weerstand en taaide af. Het leek of ze haar man wilde vragen alsjeblieft met deze ongelijke strijd te willen stoppen. De strijd was verloren en doorgaan was zinloos. Het gebied waar hij wilde wonen, behoorde gewoon aan die ander toe.
De mannetjes vochten nog even door onder de enorme wilg. Het geluid van de vechtende zwanen klonk beangstigend. Het leek of het verliezende mannetje zich nog niet helemaal gewonnen wilde geven. Tot ik hem even later in het water zag. Met een paar grote slagen haalde hij zijn familie in.
De winnende man zwom de andere kant op. Met even sterke slagen keerde hij naar zijn familie. De strijd was beslist. In de verte zag ik hoe hij zijn vleugels spreidde en als een echte winnaar met zijn vleugels sloeg over het water. De heer en meester van park.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten