Bij de ochtendwandeling van station naar werk, komt een donkerblauw busje met een noodgang aanrijden. Hij wil afslaan, maar stopt net op tijd voor de fietser die net als hij rechtsaf moet. Ook de wandelaar mag verder lopen.
Als hij genoeg ruimte ziet, pakt de chauffeur de weg en drukt hem flink in het gas. ‘Eddie Jansen Isolatie’ staat op de zijkant van het busje. Het blauwe busje is in no time naast het fietsende meisje. Ze rijdt rustig door, doet of er niks aan de hand is. Het busje geeft de fietser alle ruimte.
Als ze ver genoeg van hem weg is, neemt Eddie Jansen gas en rijdt Eddie Jansen met een noodgang over het parkeerterrein. Hij maakt een zwenk met het stuur in de richting van de parkeerplaatsen. Er staat geen enkele auto geparkeerd en Eddie ziet de kans door de enorme plas te rijden op het parkeerterrein.
Het water spat even hoog als het busje zelf is. Het moet voelen als Mozes die het water van de Rode zee uit elkaar laat splitsten. Even is het pad onder de banden van Eddie Jansen zonder water. Om even later weer vol te lopen. Het bestelbusje zwenkt terug naar de weg en haalt het meisje weer in. Ze heeft het pak droog gehouden.
Als ik aan het eind van de werkdag weer langsloop, staat de parkeerplaats vol auto’s. De diepe plas water weerhoudt de automobilisten niet hun auto een parkeerplaats te gunnen. Van Eddie Jansen is geen spoor meer te bekennen. Ik zie de unieke kans die hij had vanmorgen. De plas is misschien wel dieper, maar de zee van auto’s is onmogelijk te splitsen voor een bestelbusje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten