‘Je kunt daar niet zitten’, zegt een vrouw betweterig als ik de trein instap. ‘Het heeft gelekt en nu is de hele vloer nat.’ Ik zie een laag water liggen in het gangpad. De klapdeur fungeert als dam. Een man passeert mij en daalt de trap af. De betweterige vrouw herhaalt haar waarschuwing.
Maar de man loopt door, stapt op het richeltje bij de deur, duwt de klapdeur open en zet zijn voet op het droge bij de bank. ‘Dan is het tenminste lekker rustig’ zegt hij. Hij slalomt verder het treinstel in. Tja, het is helemaal niet zo’n slecht idee, bedenk ik. En ik volg de man slalommend naar binnen.
Als de trein eenmaal vertrekt, wordt het echt spannend. Het water dat zich eerst bij de deur achter mij had verzameld, komt in beweging en trekt een baan in het gangpad. Het gangpad ligt een beetje lager waardoor een klotsende rivier ontstaat. Als de trein afremt voor het eerste station, trekt het water weer een baantje terug van de deur voor mij naar de deur achter mij.
Een interessante gebeurtenis. Ik leg hem snel vast op de video van mijn fotocamera. Het water klotst de wagon door. Niet alleen voor het afremmen of optrekken bij een station, maar ook als het treintraject stijgt of daalt. Zo zie ik gelijk hoe waterpas het traject verloopt. En ik zal eerlijk zijn: het Nederlands spoorwegnet stijgt en daalt meer dan je denkt. Ik leg de rivier in de trein op mijn fotocamera vast. Wie weet leuk voor de blog of bij verjaardagen partijtjes.
Bij Hilversum stapt een groepje dertigers de trein in. ‘Moet je kijken joh. Wat een water’, roept de blonde vrouw. Ze houdt de plastic tassen van het shoppen hoog in de lucht. De andere vrouw met donker haar heeft zich al geïnstalleerd. Ze zit nog niet of ze haalt haar iPhone al uit de zak. De blonde vrouw zet haar tassen op het bankje aan de kant van het looppad. ‘Heb je het al getwitterd?’ vraagt ze aan haar ‘shopping mate’. Die knikt blijkbaar. ‘Wat heb je geschreven.’ ‘Dat we als we niet rijden misschien wel naar huis varen.’
De conducteur roept door het omroepsysteem zijn verontschuldigingen voor de opgelopen vertraging en zegt dat ze proberen de achterstand alsnog in te halen. Als de trein rijdt, beginnen de jonge vrouwen te gillen. ‘Kijk, het is een stroom.’ ‘Goh, dat moeten we opnemen en op youtube zetten.’ De man die bij de dames is reageert niet.
Even later dobbert er een puntig geval van papier voorbij. Het moet een papieren bootje voorstellen, maar het lijkt meer op een hoedje van papier. ‘Dat heb je verkeerd gedaan’, roept het donkere meisje met de iPhone. ‘Dat moet anders’, zegt de blonde vrouw. Het hoedje van papier drijft snel mee met de stroom. De onderkant zuigt zich vol met water. Tijdens de vaart kapseist het bootje. Als het tegen de klapdeur wordt gedrukt, zinkt het.
Dat is creativiteit. Ik was een duffe waterstroom aan het filmen, maar hier gebeurt het. Zo worden filmpjes op youtube een hit. Het is juist die extra slag die je moet maken. Dat is de creativiteit die mij ontbreekt. Ik ben alleen maar gefascineerd door het fenomeen en laat het aan mij voorbij trekken.
De dertigers slaan aan het vouwen als een groepje kinderen op een verjaardagspartijtje. Alleen de limonade en cakejes ontbreken. Ze zijn zo druk bezig dat ze helemaal niet in de gaten hebben dat het water weer terug stroomt. ‘We moeten opschieten’, zegt het blonde meisje als we de bocht bij Weesp nemen in de richting van Almere. Maar ondanks alle hellingen en afdalingen in het traject blijft het water waar het is. Alsof het voelt dat er iets mee gedaan gaat worden.
Dan vlak voor Almere Muziekwijk kan het papieren schip te water worden gelaten. Ze raken een beetje in paniek. Het water stroomt niet meer door het gangpad. ‘We moeten er zo uit’, zegt het meisje. De camera filmt het bootje voor youtube, maar het papieren schip ligt roerloos in het gangpad op een dun laagje water. De grote plas ligt nog altijd bij de deur.
‘Wil jij het niet filmen?’ vraagt het blonde meisje aan de Amerikaan die aan de andere kant van hen zit. Hij heeft het gebeuren met interesse gevolgd en er zelfs al over getwitterd op zijn blackberry. Hij zegt dat hij het niet kan filmen. ‘Ik wil het wel zien wat jullie hebben op youtube’, zegt hij. ‘Dat doen we’, zegt het meisje. Een dun laagje water stroomt voorbij. Het scheepje zet langzaam koers in mijn richting, maar blijft steken op een zandbank. Het waterpeil is niet hoog genoeg voor een behouden vaart. ‘Hoe noem je het filmpje dan?’ vraagt de Amerikaan. ‘Train ship’, zegt het meisje.
Ik heb gezocht op youtube. Het filmpje van het papieren bootje in de trein kon ik niet vinden.
Mijn filmpje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten