Soms duurt het even voor een #WOT geland is. Zeker als je een dag later Steven Gort ontmoet. Met deze bijzondere medeblogger had ik een bijzonder gesprek op twitter een paar weken terug. Het ging over het mislukken van grote IT-projecten bij de overheid. We moeten elkaar eens zien, concludeerde hij. Ik was het wel met hem eens en we spraken voor vandaag af. Op mijn eerste vakantiedag. Euforie.
We spraken af in de nieuwe bibliotheek van Almere. Gewoon omdat dit een mooie plek is. Een plaats om op verhaal te komen. Tussen de boeken mag je elkaar ontmoeten. Een plek die er niet zonder slag of stoot gekomen is, maar die er toch maar mooi staat. Een plek om nieuwe sporen te bouwen. Een spoor om verder te gaan, een spoor om af te slaan. Een spoor de toekomst in.
Dit gesprek is voor mij een mijlpaal. Een nieuwe, eentje tussen enkele andere. Ik schudde de kaarten en haalde de troef eruit: ik vertelde over mijzelf. Iets wat ik niet zo vaak doe. Ik vertel graag. Zeker, maar liever niet over mijzelf. Nu vertelde ik hem dat ik deze week weer 8 uur per dag had gewerkt. ‘Dan heb je een mijlpaal bereikt’, merkte hij op.
Zo had ik het nog niet gezien. Ik vertelde hem verder over de weg die ik het afgelopen jaar ben gegaan. Een moeilijke weg, met vallen en opstaan. Waarin ik vooral mijzelf leerde kennen. Het was niet altijd leuk, maar ik heb mijzelf leren kennen. Een jaar dat ik niet had willen missen. Ik zit ongeveer aan het einde, maar ben er zeker nog niet. Zeker ook omdat ik aan het eind van dit jaar afscheid moet nemen van de VU. Mijn derde contractperiode verloopt en wordt niet meer verlengd.
Hij borduurde voort op mijn situatie. We zochten samen naar verwantschap, overeenkomst. Want dat wij tegenpolen zijn, is duidelijk. We verschillen van elkaar en ik begrijp hem niet altijd. Aan de andere kant lijken we juist op elkaar. Misschien kunnen we een tijdje met elkaar optrekken en kunnen we van elkaar leren. Al beantwoordde ik niet altijd zijn vragen. Hij gaf vaak wel antwoord op de vragen die ik niet stelde.
Ik denk er nu over na. En ik zal zeggen, het was een gesprek zoals ik niet vaak heb. Het ging over mij en er zat iemand tegenover mij die tijd had voor mij. Wat bijzonder. En terwijl ik nu zo zit te typen, raak ik ontroerd. Steven stelde dat ik mij misschien meer moet openstellen. Als je je verhaal vertelt, kun je misschien andere mensen helpen. Wat heb je te verliezen?
Zeker ik moet mij niet een stijl proberen eigen te maken die niet bij mij hoort. Maar er ligt natuurlijk best veel ruimte die ik mij kan toe-eigenen. Ik ga er eens over nadenken. Wat kan ik delen, wat wil ik delen en wat hou ik voor mijzelf. Ik ga opnieuw zoeken naar de grenzen. Wat kun je zeggen en wat kun je beter niet zeggen. Soms kun je mensen helpen door je eigen verhaal te vertellen.
Vandaag heb ik mijzelf zo geholpen mijn eigen verhaal te vertellen. Op verhaal komen in de bibliotheek. Hij die niets met boeken heeft, maar buitengewoon veel liefde voor verhalen heeft. En wat mooi dat Steven daar naar wilde luisteren. Bedankt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten