Wie ik zou willen zijn, is voor mij niet zo de vraag. Ik hoef niet zo nodig iemand anders te zijn. Zoals ik laatst per ongeluk schreef: ik ben ik. Daarvoor hoef ik niet zonodig een Frits van Egters, Max Delius of Alfred Issendorf te zijn. Wel herken ik veel in personages, de psalmzingende Maarten op de fiets in Een vlucht regenwulpen bijvoorbeeld.
Meeste gelijkenis
Misschien dat ik nog de meeste gelijkenis heb met Maarten Koning uit Voskuils zevendelige romancyclus Het bureau. Of dat ik in elk geval zo iemand zou willen zijn. Iemand die ochtend aan ochtend met het koffertje onder de arm naar zijn werk gaat. De belevenissen op het kantoor als heuse avonturen beschouwt.
Voor wie elke avond een feest is omdat hij dan even alleen mag zijn en schrijven. Het harde werken, frustratie om collega’s, spectaculaire gebeurtenissen. De romancyclus Het bureau leest als een heuse soapserie, compleet met plot. Als Voskuil iets laat zien in de cyclus is dat werk ook emotie is.
Werken en relaties
Als je werkt, bouw je relaties op die net als een liefdesrelatie of vriendschap is. Met dezelfde kenmerken, ontwikkelingen, conflicten en samensmelting. Ik vind dat dit prachtig is verwoord in de zevendelige serie van Voskuil.
Aan het zevende deel van de romancyclus heb ik nooit durven te beginnen. Omdat ik het einde niet onder ogen wilde zien. Het verhaal kabbelt gestaag als een heerlijk stroompje van een berg. Soms gaat het wat harder, soms is het beekje wat breder, een andere keer weer iets smaller. Het verhaal kabbelt. Daarom durfde ik het einde niet te lezen.
Al is het einde onontkoombaar. Dus wie weet begin ik weer eens en lees het verhaal opnieuw. En helemaal. Of ik dan nog de hoofdpersoon zou willen zijn?
#50books
Dit is het antwoord op vraag 1 van het blogproject #50books. #50books is een initiatief van Peter Pellenaars. Martha Pelkman heeft in 2014 het stokje overgenomen. Bekijk mijn andere bijdrages voor dit bijzondere boekenblogproject.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten