Elk jaar dringen ze zich weer op: de pluisjes van de populier. Ze dwarrelen overal rond als voorjaarssneeuw. De bomen hebben dikke pluizenbollen die door de zon opwellen en dan meegenomen worden door de wind.
Elk jaar moet ik weer even over schrijven. Het is herinnering aan het eerste jaar dat we hier woonden. Op een avond schilderden we de kozijnen voor. Overal pluisjes, ze plakten vast aan het schilderwerk.
Rond het veld vlakbij ons huis stonden ze 2 rijen dik: hoge populieren. Hun bladeren ruisten zo mooi in de wind en in mei en juni lieten ze hun pluisjes los. Het sneeuwde witte zaadjes. Ze hoopten zich op bij de huizen en in de goten. Soms vatte zo’n berg populierenzaadjes vlam.
Nu zijn het er heel weinig, maar genoeg om de herinnering levendig te houden. De pluisjesregen vertelt dat het voorjaar is en warm genoeg is om de zaadjes los te laten. Elke keer weer een klein feestje om te zien en ik geniet ervan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten