Arm uit de kom

Het gaat eigenlijk heel onopvallend. Inge pakte het fototoestel om de sinasappelsapsnor van Doris op de foto te zetten. En toen schoot de arm uit de kom. Een pijnscheut en veel stilte. Inge beet op haar lippen van de pijn. We wisten snel genoeg hoe laat het was. De arm kon niet meer bewogen worden en de bovenarmspieren krompen voortdurend samen.

Spoedpost

Snel naar de Spoedpost, nadat we ons telefonisch gemeld hadden en Inge twee pijnstillers had ingenomen met een mitella om de auto in. Elke hobbel en bocht naar links was Inge teveel. We wisten wel van de vorige keer - ruim een jaar geleden - dat het uiterst pijnlijk was.

Op volgorde afgewerkt

Maar je bent niet gelijk aan de beurt bij de Spoedpost. De wachtruimte wordt leeggewerkt op volgorde van binnenkomst en het was net een druk moment, de ruimte zat behoorlijk vol. Ondanks dat viel het mij niet tegen. We werden door een vriendelijke verpleegster meegenomen. Ze kwam snel tot de conclusie dat het best weleens een arm uit de kom zou kunnen zijn, waarna een röntgenfoto als bewijs moest worden gemaakt.

Meisjes op Crocs

Twee meiden werden telefonisch opgetrommeld; ze kwamen gelijktijdig met ons aan bij de fotokamer. Eentje droeg vrolijk gele crocs; de ander had een wat neutralere kleur aan haar voeten. Zo viel het een beetje in de toon met ons zondagstenue. Wij liepen allemaal op onze wintercrocs (met zachte kussentjes). De foto liet weinig twijfel over, de arm was inderdaad uit de kom geschoten.

Vrijwel meteen terug

Weer terug naar de kamer waar een andere verpleegster bij was gekomen. Inge ging op haar buik liggen en de arm klikte vrijwel meteen terug in de schouder. De pijn verdween ook praktisch meteen. De controlefoto liet het onomstotelijk zien: de schouderkop zat weer in de schouderkom. De meisjes op de crocs leken niet weg te zijn geweest. Ze waren nog in de fotokamer.

Wachten op arts

Weer terug in de kamer was het wachten op de arts. Hij had ons iets eerder snel een hand geschud, maar werd op het moment dat hij mij een hand gaf gebeld en verdween weer uit beeld. Ook nu was hij druk met bellen, maar hij wist toch even een moment voor ons vrij te maken. Hij sprak wel zijn zorgen over de tweede keer dat de arm uit de kom schoot. Aan de andere kant heeft hij het wel ruim een jaar volgehouden. Zo gaf hij een vervelende morgen nog een positieve draai. Nu een week volledige rust, daarna weer rustig beginnen met bewegen. In elk geval is het een paar weken leven met een handicap.