Een gedicht in platrijm
De dichter Driek van Wissen
Wat gaan we die man missen
Nooit meer die slappe rijm
En achterlijk gezwijm
Van plezier en woorden vol
Ritme, bravour en lol
Nu is de dichter dood
Te vroeg naar Isfahaan
Nog voor de tuinman groot
Gebaarde: hij moest gaan
Al in Istanboel liet
De geest de dichter los
Zoog het hoofd tot een klos
En niets rijmt op verdriet
De hemel zucht het los
In een zwoele windblos
Hoe iemand reem als Piet
Nee, 't Vaderland treurt niet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten