Op mijn blog, blog ik maar wat raak. Het levert de kritiek op dat mijn blog overal over gaat en daarmee eigenlijk nergens over gaat. Dat houdt weinig lezers vast. Lezers komen hier bij toeval binnen, maar zullen niet terugkomen. Ze missen de rode draad.
Het gaat overal en nergens over. Want kun je hier nou terecht voor literatuur, schrijven voor internet, contentbeheer, orgelmuziek of het onderhouden van je stacaravan? Voor mijzelf is er weldegelijk een rode draad. Het draait hier om verhalen. Een verhaal kan een uitleg zijn over iets, maar het kan ook betekenen dat ik uitvoerig een gebeurtenis in de trein beschrijf.
Qua thematiek is dan geen rode draad te bespeuren in de uitwerking wel. Ik vind het heerlijk om te schrijven. Dat doe ik dan ook ’s morgens in de trein, ’s middags op de terugweg naar huis of ’s avonds als de rust in huis is gekeerd. Het kan dan over alles gaan: iets waar ik blij over ben, iets dat me ergert of juist een punt waar ik mensen graag op wijs.
Naar mijn mening zijn er verschillende bloggers. Zeker het medium leent zich goed voor het uitdiepen van een thema. Daarvoor heb ik bijvoorbeeld mijn blog wolkenhemel.blogspot.com gemaakt. Dat gaat over de wolkenhemel, gekoppeld aan een gedicht waarin ik de dag probeer te vatten.
Iets anders is dit blog. Dit is een persoonlijk blog waarbij ik schrijf over mijzelf, anderen en de dingen die ik in de wereld om me heen zie, hoor, ruik en voel. Dat is natuurlijk niet zozeer een rode draad. Het is meer een manier om het leven te vatten. Bloggen in de meest rauwe vorm.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten