Elke dag een blog, elke dag een foto, elke dag een teken van leven. Het is bijna een onbegonnen zaak. Zaterdag schreef Max Pam in het Parool over de polaroid en het levenswerk van de Amerikaanse fotograaf, filmer en circusartiest Jamie Livingston (1956-1997). In de laatste 18 jaar van zijn leven maakte hij dagelijks een polaroidfoto. Het is een heus kunstwerk geworden.
Het leven zelf als kunstwerk. Elke dag die druk op de knop volstaat blijkbaar om een waar levenswerk te bouwen. Het verhaal van Jamie Livingston is niet zozeer de foto die hij neemt, alswel het verhaal dat hij vertelt met al die foto’s. Hij geeft met de polaroids een inkijkje in het gezinsleven, het leven van alledag en de drang door te leven bij een ziekte als kanker. Kortom, zijn fotoserie is een document van een tijd, een leven en een mens.
Op internet
De enorme hoeveelheid polaroidfoto’s staan op internet. Helaas vermeldde Max Pam in zijn column niet waar de foto’s staan, want het is zeker de moeite te kijken naar deze foto’s. Elke dag een foto. Het vraagt discipline. Ik kan erover meepraten. Elke dag een blog is misschien net zo erg. Je moet een onderwerp zoeken, tast de hele dag in het duister en voelt dat de ingeving niet komt.
Waar zal ik vandaag over bloggen? Wat kan ik vandaag op de foto zetten? Niet elke dag leent zich voor een verhaal. De meeste dagen gaan voorbij als de vorige en hoe kun je dan iets apart zetten en zeggen dat dit verhaal deze dag typeert?
Andere dagen zitten vol met verhalen. Dan heb je niet genoeg aan 1 blog. Dan voelt het oneerlijk om de verhalen te sparen voor een dagje zonder verhaal. Alsof een lezer dat in de gaten heeft.
Eerlijkheid
Het is mijn eigen eerlijkheid waarmee ik mijn blog benader. Het laat zich vergelijken met een dagboek. Als je elke dag iets opschrijft van de dag. Een gedachte of een gebeurtenis, dan ontstaat het verhaal vanzelf. Het verhaal van alledag en tegelijkertijd het verhaal dat uit de dag getrokken is. Het laatste is misschien nog boeiender dan het eerste. Het levert in elk geval veel genoegdoening op.
En stil hoop je dat het een levenswerk wordt, dat bloggen. Je zult het echter nooit weten want daarvoor ontbreekt het overzicht en het einde. Mooi en triest tegelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten