De zon scheen net zo veelbelovend als vandaag. Het voorjaar floot overal. Misschien was het de eerste voorjaarsdag van het jaar. Een dag eerder was ik gekomen. Bij Apeldoorn moesten we in een bus in verband met een omleiding. Ik besefte dat het een halfjaar geleden was.
We stonden samen in de tuin. Bij de container. De eerste zonnestralen schenen op ons. Het voelde best warm. In mij woelde het geluk. Ik keek haar aan en kon maar 1 ding bedenken: met haar wil ik oud worden. Voor ik er erg in had wilde ik het haar vragen. Maar dat kon toch niet. Ik kende haar net een halfjaar? Hoe kon je haar dan al ten huwelijk vragen?
Ik stamelde. ‘Ik wil je iets vragen…’ Ik aarzelde. Wat als ik ‘nee’ terug kreeg. ‘Vraag het maar’, zei ze met een glimlach. Ik zag de lach en wist het antwoord. Dat ik het vroeg was formaliteit. Maar het antwoord voldoende voor een huppelsprongetje.
Dat is vandaag precies 10 jaar geleden. In plaats van het te vieren haalden we nog een hondje op. Helemaal blij met de nieuwe getijgerde pup fietste ik toch even naar de winkel voor een slagroomtaart. Want met het voornemen te trouwen, trouw je een beetje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten