Afvallen was geen optie bij de wedstrijd. Ze streed door. Elke ronde kende zijn afvallers, maar zij vocht verder. Niet afvallen, maar doorzetten en verdergaan. Tot ze won. De snaren van de harp bleven achter haar nagels steken. De klank was mooi. Ze kon er goed bij zingen, vond iedereen. Ze won.
Nu moest ze afvallen. Haar coach Angela vond het. De platenmanager vond het. ‘Het publiek wil het. Ze zijn gek op je, maar je bent te dik’, zeiden ze. Zij die tokkelde op de harp. Zij was te dik. ‘Daar moet echt wat vanaf’, vonden ze. ‘Je kunt zo echt niet in Paradiso staan hoor’, gebaarde Angela terwijl ze in haar lovehandle kneep. Ze giechelde.
Die avond keek ze nog eens goed naar zichzelf voor de spiegel. Ze was te dik. Televisie maakt je dik, hadden haar vrienden gezegd. Maar nu vond het publiek het. Ze kon die nacht de slaap niet vatten. De volgende dag zag Angela haar onzekere ogen. ‘Ik regel wel wat voor je’, zei ze en ze pakte haar mobieltje.
Angela drukte glimlachend op het rode telefoontje van haar mobieltje. ‘Je wordt ambassatrice voor Weight Watchers. Dan krijg je een gratis behandeling en begeleiding. Je overtollige vet verdwijnt als sneeuw voor de zon.’ Speels kneep Angela in haar lovehandle boven haar heupen. ‘En dan bemint het publiek je.’ Ze giechelde onzeker.
Het werd zomer en ze verscheen voor het publiek. ‘Iris 11 kilo lichter‘, kopte het krantenbericht. Een foto erbij. Haar gezicht was inderdaad een stuk slanker. Bewonderaars schreven lieve dingen op haar facebook-pagina. Ze zag er zo goed uit. Ze voelde hoe de trots in haar opwelde. Ze voelde zich winnaar. Nog meer dan bij het behalen van die titel. Ze telde voor haar publiek.
Ze ging door. Nog 4 kilo eraf. Het doel verdween. ‘Iris Kroes blijft afvallen‘, kopte het krantenbericht. Een trotse foto van haarzelf erbij. Ze zag de ingevallen wangen niet. Ze voelde hoe het publiek van haar hield. Hier kon ze niet tegenop zingen. Ze was winnaar. Winnaar van haar eigen lijf en voelde hoe de complimenten op haar lijf regenden.
Geen woord over de muziek. Geen woord over de snaren van de harp, haar gouden stem. Alleen haar lichaam telde. Niet de noten maakten de muziek, haar kilo’s telden. Ze paste in het keurslijf van haar platenmaatschappij. Maar of haar muziek mooier geworden was. Daar had niemand het over. Het talent dat ontdekt was, was in het keurslijf gepropt. Het keurslijf van het magere lijf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten