Het stukje natuur ter grootte van een krant ligt ingeklemd tussen de weg en het bedrijventerrein. De winter maakt de bomen nog sprietiger dan ze al zijn. De lichten van de auto’s schijnen door het bosje. Het verkeer zoekt de weg van het bedrijventerrein naar de snelweg.
Aan het einde van het fietspad, bij de T-splitsing staat een bord. Het is het bekende groene bord dat langs bospaden en bij natuurgebieden staat. ‘Openstelling’ en dan een rijtje met de regels: geen open vuur, honden aan de lijn en na zonsondergang niet betreden.
Ik zoek naar het pad bij het bord. Het is er niet. Het stukje natuur is nauwelijks de moeite van het betreden waard. Dwars door de tekst van het bord heen is met een donkere stift gekrast. De dame en heer die erop staan afgebeeld worden zijn door de donkere lijnen nauwelijks te herkennen.
Wat doet dit bord hier? Een paar scholieren fietsen voorbij. Verbaasd dat ik hier stilsta. Er is hier toch niks te zien, zie ik ze denken als ik mijn fototoestel tevoorschijn haal. Ze denken eerder aan de plek van een misdrijf dan een plaats voor een foto.
Ik laat ze in die waan. Juist het ongebruikelijke en nutteloze bordje op deze plaats maken het de moeite van de foto en het blogje waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten