Vandaag ben ik met de trein over de nieuwe Hanzelijn gereden. Dit wilde ik niet missen. Afgelopen zomer zag ik de lijn al zo tevreden liggen. De lijn verbindt Zwolle nu rechtstreeks met Lelystad en Almere.
Daarom wilde ik over het nieuwe spoor rijden. Ik probeerde de opening voor de geest te halen in 1987 van de Flevolijn. We gingen toen ook op de open dag. Dat was in het voorjaar. De nieuwe dienstregeling ging in die tijd nog in het laatste weekend van mei in.
Voor het eerst reed ik vandaag per trein naar Lelystad. Een belevenis. Vooral het traject langs de Oostvaardersplassen. Een overweldigend panorama met die sneeuwlandschap. Zeker ook omdat de herten dicht langs de spoorbaan liepen. De laagstaande zon maakte het beeld extra poetisch.
Ik vreesde de overstap op Lelystad. Door het winterweer reed niet de intercity die het beste aansloot op de gratis trein. Bij aankomst zou de gratis trein gelijktijdig vertrekken. En het aankomstspoor lag niet bepaald in de buurt. Ik moest van spoor 4 naar 1 zien te komen. Maar het viel erg mee. Het spoor stond bomvol. Ik zag een donkere mensenmassa wachten op de trein naar Zwolle.
Ik had weinig tijd om lange tijd stil te staan bij het standje van de NVBS in de stationshal. Er lagen een paar interessante spoorwegboeken bij voor een habbekrats. Ik liet de stand voor wat hij was en holde naar het spoor naar Zwolle. De trein kwam net binnenrijden. Het was een vernieuwde dubbeldekkerstrein.
Ik kon binnenkomen, maar vond helaas geen zitplekje. Ergens op de trap bleef ik staan en tuurde door het kleine ruitje tussen de mensen door naar buiten. Aan boord van de gratis trein hielden de reizigers geanimeerde gesprekken over de treinlijn. Veel inwoners uit Lelystad, Dronten, Kampen en Zwolle reden mee. Ik kreeg zelfs een uitnodiging om bij een medereizigster thuis te eten.
Bij Dronten liep de trein al een eindje leeg. Vanaf Kampen Zuid kon ik zelfs een zitplaats bij het raam veroveren. Zo genoot ik van de laagstaande zon over de weilanden. Het riep met het sneeuwlaagje surrealistische beelden op. Het uitzicht was groots en meeslepend. Zeker op de terugreis waarbij de zon meer en meer zakte. Het landschap veranderde in de mooiste kleuren.
Ik reed terug van Zwolle naar Lelystad met een paar spoorfanaten naast mij. Ze benoemden alle bouwwerken en gaven mij zo een goede impressie van deze mooie treinlijn. Ook hielden ze een kritisch betoog over het materieelbeleid van NS, compleet met de benoeming van de treintypes. Een van de spoorliefhebbers vertelde dat hij ook was geweest bij de opening van de Flevolijn in 1987. Alleen was in zijn herinnering de trein veel voller dan in mijn herinnering.
Nu kreeg ik alle gelegenheid te genieten van het Flevolandse landschap. Wat een prachtige gezichten. Ik vergat alles wat om me heen gebeurde en ging op in het landschap. Misschien wel het mooiste gevoel bij een treinreis. Ik vond het heerlijk.
Zeker ook een trein later. Het begon al te schemeren en we reden opnieuw langs de Oostvaardersplassen. Wat een natuurpracht. Opnieuw de herten en runderen. Ze liepen vlak langs de spoorbaan om van het ene gebied in het andere te lopen. De paar bomen en de witte wereld. Vanaf morgen mogen treinreizigers van de Hanzelijn die doorrijden dit ook zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten