Allemaal halleluja-praatjes. Positieve verhalen hoe mensen snel een baan vonden. Vrijdagmiddag horen dat ze hun baan kwijtraken. Dezelfde avond nog ‘Beschikbaar’ bij de header zetten, weekend druk mailen en maandagochtend een uitnodiging voor een gesprek De volgende dag praten en aan het eind van het gesprek de nieuwe baan in hun zak stoppen. Woensdag fluitend met het broodtrommeltje achterop de fiets.
Geklets natuurlijk. Werkeloos zijn, is zitten op de bank en naar buiten staren. Werkeloos zijn is teleurstelling, verdriet en boosheid. Veel boos.
Nou vooruit een voorbeeld.
Vandaag een week geleden. Ik ben op zoek naar vacatures en type op twitter het zoekwoord ‘webredacteur’ in. Voor ik het weet stuit ik op een tweetje dat niet voor mijn ogen bedoeld is:
Gaaf om zo in mijn eerste maand als webredacteur @haarlemmermeer een interessante klus als #NSS2014 te mogen doen! #metmijnneusindeboter
— Jennifer Schoone (@schooneschijn) March 25, 2014
De neus in de boter. Ik druk de neus wat dieper in de boter. Niet die #NSS2014 is de neus in de boter, die hele baan is de neus in de boter!
Ik voel hoe teleurstelling omslaat in boosheid. Waarom zij wel en ik niet? Ik begrijp het niet, zoek de reden. Waarom zou zij zoveel beter zijn dan ik? Ik voel hoe mijn benen week worden. Ik had het zo goed gekund en met zoveel energie aangepakt. En enthousiasme…
Beter dan wie ook.
In plaats daarvan tuur ik uit het raam, zie de gracht. Een plaatje dat ik al weken zie. Als ik lang genoeg kijk zie ik de blaadjes uit de takken groeien. De laptop op schoot. Zoeken naar een andere baan dan de baan die ik niet geworden ben.
En ik voel mij boos, boos om de situatie waar ik niet om gevraagd heb maar wel in beland ben. Ik zoek de woorden die ik gisteravond op een presentatie hoorde: ‘Stop met het de schuld geven aan anderen. Doe er zelf iets aan. Jij kunt zelf iets aan je situatie veranderen.’
Een mening waar ik het niet mee eens ben. Alsof verliezen van één kandidaat en honderden achter je laten, mijn eigen schuld is. Het is vooral oneerlijk. De wond van de afwijzing laat je niet snel liggen. Het enthousiasme van toen heb je niet snel herpakt. Je bent verdrietig, want je bent aan de kant gezet.
Is er iets aan te doen?
Helemaal niks. Hard werken en moeite doen. En hopen dat iemand je uitkiest uit de massa werkelozen. Na elke afwijzing weer herpakken. Een situatie van wantrouwen waar anderen voor gezorgd hebben, maar waar jij de tol voor betaalt. En het kost heel veel energie. Bergen energie.
Ik hoop dat voor de energie op is, de baan er is. En tot die tijd mag ik soms best boos zijn. Al is het niet leuk. Voor niemand. De boosheid is machteloosheid. Machteloosheid voor een situatie waar je niet om gevraagd hebt, waar je niks aan kunt doen en die je eigenlijk niet in de greep krijgt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten