Het eind van de middag van deze bewogen dag loop ik met de honden door het park. Ik geniet van het jonge groen, de intense luchten. Licht en donker wisselen elkaar prachtig af. Soms schiet een felle bui uit de donkere lucht, even later afgewisseld door de frisse zonnestralen.
Ik laat de dag door mijn gedachten glijden zoals de zon met de wolkenhemel speelt. Ik zie hoe ik meega de operatiekamer (nummer 5) in. Hoe de anesthesist nog even terugloopt voor de warme dekens. Ze lagen al aan haar voeteneind.
Hoe wij allebei zenuwachtig zijn voor de ingreep. Voor de operatie moeten we in een zaal wachten. Om ons heen allemaal wachtenden. De een kreeg al het infuus aan de hand. De ander ligt nog te wachten tot het haar beurt is.
‘Wat wilde je vroeger worden?’ vraagt ze aan mij. ‘Dokter?’ Ik schud nee. ‘Ik wilde dominee worden.’ ‘Dominee?’ zegt ze verbaasd. Ik wil heel veel vertellen, maar weet dat het moment er niet is.
Dan rijdt ze naar de operatiekamer, wordt op het andere bed gezet. De arts komt binnen. Het loopt vol. De anesthesist heeft de spuit met een melkachtig goedje klaarstaan. ‘Ik laat het leeglopen’, zegt hij. ‘Dan wordt je langzaam een beetje draaierig en val je zo in slaap.’
Ik zie hoe snel haar ogen draaien en ze in slaap valt. Een beetje zuurstof uit een kapje waait haar neus binnen. Ik haal het hoortoestel uit haar oor. Zo kan er niks kwijtraken.
Ik kijk nog een keer. ‘Nou, papa geef haar maar een dikke zoen, dat heeft ze wel verdient’, zegt de oorarts. Ik kijk naar het slapende kind en geef haar een kus. Gelukkig is er iemand bij mij om mij door het labyrint terug te brengen naar Inge. Daar komen de tranen.
Zo loop ik door het park en zie haar wakker worden. De ogen draaien terug, dikke lippen en het gezicht bleek. Ik hou haar hand vast en stel duizend vragen. Ze kan helemaal niks zeggen en verdwijnt weer in de narcose. Maar ze wordt sneller wakker dan ik verwacht en even later zitten we weer op de kinderafdeling.
Na een uur zit ze aan de boterham en moet ze naar de wc. Ze kan weer naar huis. Ik fiets de fietsen terug, Inge handelt de laatste dingen af en ik haal ze op met de auto. Zo verdwijnt de hele dag in die voetstappen door het park. De dreiging van regen houdt de andere hondenbezitters uit het park.
Ik heb de paden voor mij alleen. Het gras groen, de bladeren komen. Het is voorjaar en deze spannende dag is goed afgelopen. Nu de tijd voor het herstel. Ik hoop dat het snel is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten