Tijd is meer een beleving dan een exacte wetenschap. Elke seconde duurt in theorie even lang, maar de beleving van die seconde verschilt elke keer. Ik weet nog hoe ik als kind lang kon turen naar de klok en zag hoe traag hij liep.
Vooral in de tijd dat ik vakantiewerk deed en achter de lopende band het meest geestdodende werk aan mij voorbij zag komen. Dan keek ik vermoeid op de klok en zag dat er nog maar tien minuten verstreken waren. Het werd een sport zo min mogelijk op de klok te kijken en een juiste inschatting van tijd te maken.
Nu onderga ik de tijd niet meer zo. Meestal schat ik het wel goed in als het saai is. Het contrast dat de tijd vliegt en de andere keer de klok stroperig traag voorbij trekt, lijkt steeds minder groot te zijn. Ook als het genieten is, kan ik de tijd in hetzelfde tempo voorbij laten gaan als bij een vervelend moment.
Wel merk ik dat ik sneller van slag raak als er iets gebeurt met de tijd. Zoals bij de wisseling van wintertijd naar zomertijd en andersom. Dan ben ik een paar weken van slag. De tijd die ik in mijn hoofd heb, klopt niet met de tijd die de klok laat zien. Maar alles went, na een paar weken zit ik weer in het nieuwe ritme en weet feilloos hoe laat het is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten