Ik maak graag omzwervingen rond Almere. Het Spoorbaanpad is een onvermijdelijke route om de stad te kunnen verlaten. Voor een fietsrit in de richting van Naarden, Weesp en Muiden moet je het 8 kilometer lange fietspad afrijden.
Het Spoorbaanpad is een lange kronkelige weg langs de spoordijk. Het leidt nergens toe. Hoe je ook fietst altijd blaast de wind van voren. Het zetje in de rug lijkt alleen gegund aan de tegenliggers die vrijwel zonder trappen je tegemoet rijden.
De Hollandse brug aan het eind van het fietspad levert even weinig lol op. Als je daar rijdt vraag je je af waarom je in godsnaam voor de fiets gekozen hebt om Almere uit te komen.
De zon mag dan lekker branden, het langsrazende autoverkeer dat achter de groene flappen genadeloos voorbij zoeft, het klinkt angstaanjagend en bedreigend tegelijk.
Het stinkt er geheid naar de uitlaatgassen die de auto’s uitspugen. De fijnstof bereikt je longen, zodat ik mij afvraag of ik niet beter een peuk zou kunnen opsteken dan van Almere naar Naarden te fietsen.
Door de verbreding van de snelwegen A6 en A1 is het een kale bedoening geworden. Fietste ik voorheen graag door het Kromslootpark om het langdradige Spoorbaanpad te ontlopen, de ervaringen met plotselinge en kilometerslange omleidingen, verplichten mij dat ik nu het Spoorbaanpad neem.
Het maakt ook nier meer zoveel uit. De meeste bomen die het Kromslootpark tot zo’n aangename belevenis maakte voor hardloper of fietser, zijn overigens ook gekapt. Een kale vlakte van verschoven zand en uitzicht op het langsrazende verkeer van de snelweg is nog over.
Ik fiets de vervelende route langs de spoorbaan tot de brug. Pas daarna wordt het interessant. Zo begint de route over het oude land vanaf het moment dat je afzakt van de snelweg. Pas daar wordt het leuk en is de wind op slag verdwenen.
Dit alles bezorgt mij genoeg walging van het gedeelte tussen Almere en de ‘oude wereld’. Zeker als de tegenwind mij treft. Hij komt altijd hard aan op de terugweg. De laatste 8 kilometer naar huis fiets ik steevast tegen de striemende wind in.
Het lijkt dan of er dan geen eind komt aan de weg. Het kronkelende fietspad maakt het alleen maar erger. Alle vreugde wat je eerder onderweg tegenkwam, lijkt verdwenen en komt pas thuis een beetje terug bij het bedaren.
Deze blog is de eerste in een reeks omzwervingen. Op de fiets of te voet rond Almere.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten