De veel te vroeg geboren couveusebaby Minnie Panis reageert in Niña Weijers roman De consequenties helemaal niet op prikkels. Ze huilt nooit en haar moeder maakt er zich zorgen over. Ze gaat met haar kind terug naar het ziekenhuis en wil haar dochter er het liefste achterlaten.
De verpleegkundige trapt er niet in. Ze stelt voor om het kind weer mee naar huis te nemen.
| ‘Mevrouw Panis,’ bracht de hoofdverpleegster ten slotte uit, ‘dit is een ziekenhuis, geen winkel.’ Ze had nu een klopeende halsader gekregen. ‘U kunt niet verwachten dat wij uw kind zomaar terugnemen. Het is geen… magnetron!’ (169) |
De kinderarts dokter Johnstone – een grote, rossige man met een licht Amerikaans accent en sproeten op alle zichtbare delen van het lichaam – stelt voor om baby Minnie op te nemen in het speciale centrum voor huilbaby’s. Niet dat Minnie huilt, maar juist het niet-huilen kan daar worden opgelost, is zijn redenatie.
| Het kost hem veel moeite om haar aan het huilen te krijgen. Tot hij ineens ontdekt dat de muziek van Hildegard von Bingen haar tot huilen brengt. Volgens de Amerikaan bezit Minnie een ‘zintuiglijke en emotionele fijngevoeligheid die men niet vaak meemaakt bij zulke kleine baby’s.’ (184) |
Hij stelt voor daar zuinig mee om te springen. Aan de hand van de muziek van Hildegard von Bingen trainen ze de kleine Minnie om te huilen op momenten als ze honger heeft. Zo leert ze huilen en honger met elkaar te associëren.
Niña Weijers: De consequenties. Amsterdam/Antwerpen: Uitgeverij Atlas Contact. ISBN 987 90 254 4292 7. Prijs: € 19,95. 288 pagina’s.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten