Begin ik weleens bij het einde van het boek? Niet zo vaak. Soms als een boek heel spannend is, neig ik door te bladeren naar het einde. Dat gebeurt gelukkig niet zo vaak. Ik hou niet zo van spannende boeken.
Het verhaal zelf biedt genoeg spanning om het zelf verder te lezen. Al moet ik toegeven dat ik bij het voorlezen van Tonke Dragts Brief aan de koning en Geheimen van het Wilde woud dikwijls vooruitbladerde.
Ik dacht altijd dat ik elk boek keurig bij het begin begon, soms een eindje doorbladerde, maar ik vond dat ik altijd heel eerlijk een boek van begin tot einde las. Tot ik door mijn Sinterklaascadeautje aan het bladeren was. Het is de biografie van Bob den Uyl, geschreven door Nico Keuning met de titel Een zeker onbehagen.
Vorig jaar rond deze periode zag ik het in de ramsj liggen in Utrecht. Ik stond te dubben of ik het niet wilde kopen, maar gezien mijn situatie durfde ik niet over te gaan tot de aankoop. Want waarom zou ik een biografie kopen over iemand die ik nog nooit gelezen had.
Tot ik in de boekenweek een bundel reisverhalen van Bob den Uyl kocht en las. Het reizen vereist sterke zenuwen is literatuur op zijn best. Zeker ook omdat deze Rotterdammer de twee geneugten van reizen vaak combineert: treinen en fietsen. Ik genoot van de fietsrit die hij maakt door Duitsland en waarbij een lekke band een heus avontuur wordt.
Morgen het vervolg…
#50books
Dit is het eerste antwoord op vraag 47 van het blogproject #50books. #50books is een initiatief vanPeter Pellenaars. Martha Pelkman heeft in 2014 het stokje overgenomen. Bekijk mijn andere bijdrages voor dit bijzondere boekenblogproject.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten