We staan weer buiten en zoeken het Berenbos op. De ingang is iets veranderd. Er staat een heuse doolhof naast. De huisjes die een stadje ergens in Oost-Europa voorstellen, misschien is het Moldavië, waarachter de ingang naar het Berenbos verstopt zit.
We lopen over de hoge loopbrug over de dieren heen. Hoe we ook turen in het bos onder ons, we zien weinig teken van leven. Alleen een paar eksters hippen over de bodem, verder is er geen dier te vinden. De beren en de wolven zijn niet thuis.
Wat is dit jammer, want stiekem zijn we hiervoor gekomen. Het was bij het vorig bezoek zo indrukwekkend om daar de beren en de wolven te zien. Het is in zo’n natuurlijke omgeving, het leek bijna dat ze er in het wild leefden. Op de loopbrug is het een drukte van belang. Hier buitelen bezoekers over elkaar heen.
De speciale touwbrug voor kinderen bestaat uit een file van kinderen en ouders die traag vooruit komt. Een paar kinderen voor wie de attractie een brug te ver is, verstoppen de stroom.
We zien iets verderop dat de beren in de hokken helemaal achterin het verblijf zitten. Verstopt in een hoekje, bijna onzichtbaar voor het publiek. Een beer stapt naar buiten, maar keert bijna even snel weer om. In die drukte heeft hij geen zin en kruipt weer terug achter de tralies van zijn veilige kooi.
Lees maandag verder: Dagje Ouwehand (5) – Dierentuin in oorlogstijd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten