De Grote markt in Almere is uitgestorven, maar ligt bezaaid met vertrapte plastic bekertjes en glasscherven. Een lege wijnfles ligt in de goot. Wat verderop hangt een verweerde vuvuzela half op de stoep en half op de weg. Het ding is verkleurd door de zon en oogt meer geel dan oranje. Het mondstuk ligt op het troittoir, het einde leunt op de weg. Hier ligt teleurstelling en misschien ook wel woede. Een scheids die niet deugd, maar meer nog een team dat sterker was.
Oppakken
Ik heb de neiging het ding op te pakken en nog even de vroege ochtend in te toeteren. Als troost, of als een laatste klaroenstoot. Maar het ding is te verweerd door zon en aanmoedigingskreten. Bovendien wacht mijn trein niet. Het leven gaat door. En ik ben vooral blij, blij dat weer een tijdperk zonder oranje, voetbal en gegil aanbreekt.
1 opmerking:
De scheidsrechter deugde wel, het ego van de Nederlandse spelers en de massahysterie van de Nederlanders niet.. Dit jaar ben ik voor het eerst ongerust geworden over het vermogen van de meerderheid van een volk om als een kudde schapen achter elkaar aan te lopen.
Verontrustend, deed me erg denken aan Duitsland voor WO II.
Een reactie posten