Kapotte blaren en nieuw eelt

Een kleine maand na de Trailwalker zijn mijn voeten nog altijd niet hersteld. De 100 kilometer door de Veluwe in 30 uur voor Oxfam Novib heeft mijn voeten weinig goed gedaan. Waar de enorme blaar zat op mijn linkervoet, herstelt de huid zich langzaam. Het oude vel is wel weg, maar het nieuwe groeit langzaam. De huid is op die plekken best gevoelig. Zo is het lopen op blote voeten verre van aangenaam. Het doet ergens gewoon pijn. De crocks houdt ik daaron in huis binnen handbereik.

Herstel van lichaam en geest

Het verdere herstel van lichaam en geest verloopt zeer soepel. De eerste 2 weken voelde ik me nog ontzettend moe, maar dat lag er waarschijnlijk ook aan dat ik niet genoeg rust nam de eerste dagen na het lopen van de 100 kilometer door de Veluwe. Ik voel me nog niet topfit, maar dat komt meer door de dingen die na de Trailwalker gebeurden. Een zware lichamelijke inspanning heeft ook zijn weerslag op de geest en de geestelijke gesteldheid beinvloedt ook het lichamelijk herstel. Dat zijn dingen die hand in hand samengaan. Ik had mezelf al behoorlijk beproefd door in april de marathon van Rotterdam te lopen. Het herstel hiervan en de training voor de Trailwalker vielen zodoende samen.

Zere voeten

De zere voeten vallen me vies tegen. Korsten, vellen en gevoelige plekken, het irriteert me. Al merk ik er gelukkig weinig van bij het hardlopen. Ik train weer forse afstanden, zo liep ik gisteren weer bijna 20 kilometer in de hitte. De reguliere training van 15 kilometer gaat me steeds beter af, ondanks de tropische temperaturen. Want als ik iets merk, dan is het dat hardlopen helpt om over vermoeidheid heen te komen. Van wandelen ga ik mijmeren, maar hardlopen helpt mij om fit de dag door te komen.

Stiekem train ik alweer voor een nieuwe marathon. Alleen weet nog niemand dat.