Een week lang liep ik met mijn neus in de wolken. De grote dichter Leo Vroman had gereageerd op een recensie van mij voor litnet. En wat een lovende woorden schreef hij.
Ik had een stukje geschreven over zijn dichtbundel Tweede verschiet. Wat een mooie poëzie schreef hij. Een dichter naar mijn hart. De beelden en de taal. Hoe alles zich vermengde. Ik begreep het niet altijd, maar dat was juist de kracht.
En daar was opeens die reactie. Etienne van Heerden stuurde mij een mailtje om mij op dit bijzondere berichtje te attenderen. Leo Vroman schreef het volgende:
| Lieve mensen, Ik heb, egoistisch natuurlijk, genoten van zijn bespreking over Tweede Verschiet. Ook van dit indirect contact met Zuid Afrika. Bedankt! Warme groeten, Leo Vroman |
Ik hief mijn hoofd naar achteren en liet mijn neus omhoog wijzen. Zo liep ik een paar dagen door de straten van Almelo. Wat een lof van deze bijzondere man. Modern als hij was, gevonden op internet.
Daarna veroverde het gewone leven mij weer snel. Ik werkte net bij de krant en moest stukjes schrijven. Maar deze woorden ben ik nooit meer vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten