Ik kwam hem tegen en wilde hem opnemen. Gewoon omdat hij te laat was en ik zo laat een film niet meer goed kan verwerken. Dan lig ik een hele nacht wakker en daar had ik geen zin in. Daarom zou ik hem gaan opnemen.
Het is Il Postino, een film over de dichter Pablo Neruda. Ik kende deze film via mjn oom Wout, die jaren in Chili woonde en waarmee ik eens over deze bijzondere dichter sprak. Volgens hem was het een heel bijzondere film over de dichter en de postbode. De postbode die de dichter uit zijn isolement haalt en een vriend voor hem is. De jongen die ingewijd wordt in de wereld van de poëzie.
Ik vergat mijn dvd-recorder in te stellen, totdat ik op facebook in mijn timeline ontdekte dat de film was uitgezonden. Wat baalde ik. Nu had ik deze bijzondere film alsnog gemist. Maar ik ontdekte de film bij mijn bibliotheek. Hij belandde op de stapel ‘nog te kijken en te lezen’. De inleverattentie vorige week dwong mij iets met de dvd te gaan doen. Ach, laten we hem kijken, zei ik tegen Inge gisteravond. Hij moet uiterlijk 3 februari zijn ingeleverd.
Zodoende keken we naar deze bijzondere film. Il Postino gaat over de dichter Pablo Neruda en de jongen Mario Ruoppolo. Neruda is verbannen naar dit Italiaanse eiland, op de vlucht voor de regering in zijn moederland Chili. Hij trekt zich terug in een klein dorpje op het eiland, vol analfabeten. Omdat hij dagelijks overstelpt wordt met brieven en pakketten, moet iemand de post bij hem bezorgen. Mario krijgt dit baantje toebedeeld omdat hij als één van de weinigen een fiets heeft.
Mario komt langzaam in contact met de dichter die hem inwijdt in een wereld van metaforen en poëzie. Als Mario verliefd wordt op Beatrice Russo, helpt de Chileense dichter hem bij het veroveren van haar hart met hulp van de poëzie. Het is een prachtig verhaal, eenvoudig en zuiver gespeeld. De wending aan het eind van de film is verrassend. Het heeft mij een groot deel van de nacht uit de slaap gehouden.
Dat komt zeker ook door combinatie met het verhaal over de acteur die Mario Ruoppolo speelt: Massimo Troisi. Hij leed aan een ernstige hartafwijking sinds zijn geboorte. Aan het begin van de filmopnames hoorde hij dat hij niet lang meer te leven had en per direct een harttransplantatie moest ondergaan.
Massimo Troisi koos ervoor eerst de film te maken. Het werd zijn internationale doorbraak. De prijs die hij ervoor betaalde was hoog. Hij overleed een dag na de laatste opnames bij zijn zus thuis, waar hij even was gaan liggen om uit te rusten.
De film geïnspireerd op de roman Ardiente paciencia van de Chileense schrijver Antonio Skármeta. Alleen zijn in het verhaal een paar dingen aangepast. Zo is in de roman Pablo Neruda een dichter aan het eind van zijn leven en is de plaats van handeling verplaatst naar Italië. Daar verbleef Pablo Neruda inderdaad rond 1952 op het eiland Capri in de Golf van Napels.
In dit geval is de film werkelijk ongekend sterk en kan het boek alleen maar tegenvallen. De film is namelijk zelf heel poëtisch en geeft een prachtige inkijk in de gedichten van Pablo Neruda. Het is daarmee een film geworden van verlangen (naar de liefde en het vaderland), het observeren van de wereld in metaforen en als een groot levend gedicht. De kracht van taal.
De film inspireert ontzettend om het werk van Pablo Neruda ter hand te nemen. Zijn autobiografie Ik beken ik heb geleefd maakte mij al jaren geleden enthousiast om zijn magnum opus Canto General te lezen. De film zorgt voor een hernieuwd enthousiasme, want wat is zijn poëzie om te genieten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten