Tranen met tuiten heb gehuild om de boeken van W.G. van de Hulst. Het ene nog zieliger dan de andere. De titels waren al zielig. Neem Ouwe Bram of Het klompje dat op ’t water dreef.
Elk boek leidde steevast tot gebrul. Het verhaal Ouwe Bram waarbij de oude norse bejaarde een heel aardige man blijkt te zijn. Precies op het moment dat je dat vindt, gaat hij dood. Niks meer aan te doen, maar huilen, huilen, huilen.
Sinds die tranen geplengd zijn, ben ik wat voorzichtiger geworden met de tranen. Ik huil niet meer zo snel bij een verhaal. Soms vind ik het zelfs vals sentiment. De verteller die tranen oproept om het effect en niet om het verhaal. Nou dat hoeft van mij niet. Ik laat mij lekker meenemen door het verhaal, maar als er tranen verlangd worden haak ik af.
Hoe anders dan bij gedichten. Elisabeth Eybers, Simon Vestdijk of de laatste gedichten van Gerrit Komrij. Ze grijpen mij bij de strot en verlaten mij niet meer. Of de gisteren overleden Leo Vroman. Hoe mooi zijn die woorden. Ze raken je aan en je voelt het overal. Geen vals sentiment, maar pure emotie.
#50books
Dit is het antwoord op vraag 8 van het blogproject #50books. #50books is een initiatief vanPeter Pellenaars. Martha Pelkman heeft in 2014 het stokje overgenomen. Bekijk mijn andere bijdrages voor dit bijzondere boekenblogproject.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten