Een kader is er nodig om in te werken. Zonder kaders is de wereld een chaos. Bij de studie literatuurwetenschap leerden we werken in kaders. Begin je wetenschappelijke verhandeling altijd met de inkadering, leerde de docent mij. Zo duidt je de verhandeling en geef je de lezer het kader waarin je werkt.
Kaders zijn heel erg nodig voor mij. Zonder kader is de wereld niet behapbaar, kan ik het moeilijk een plek geven. De kaders geven mij rust en zo kan ik het gebeurde beter plaatsen. Het is de betekenis die ik eraan wil geven die het voor mij weer waarde geeft.
Het schilderij
Een mooi voorbeeld van de inkadering vind ik in Erik of het klein insectenboek van Godfried Bomans. Daar is de lijst van het schilderij De Wollewei letterlijk de grens tussen de fantasie en de werkelijkheid. Ik vind het een prachtig idee. Erik Pinksterblom die op zoek is naar de lijst van het schilderij. Buiten die lijst bestaat de fantasie niet meer.
Zo zit het ook met andere kaders. De taal is een kader, de ruimte waarin je in gesprek bent met elkaar of het boek dat je leest. Alles vraagt om een inkadering. Die inkadering, het maken van de lijst om het schilderij, dat doe je zelf. Het is een wijze les geweest bij mijn studie en ik pluk er nog elke dag de vruchten van.
Inkadering
Die behoefte aan inkadering is voor mij duidelijkheid. Ik moet goed weten wat er van mij verlangd wordt en waarop ik afgerekend wordt. Zodra dat voor mij helder is, kan ik goed functioneren. Een onduidelijk kader waarbinnen ik kan werken is vooral vervelend voor mijzelf. Ik zie alles als belangrijk en ga dan overal mee aan de slag. Duidelijkheid helpt mij te focussen om de onbelangrijke dingen gerust te laten liggen.
Gelukkig is het ook heerlijk om buiten de kaders te denken. Dat is mijn creativiteit. Zoals bij mijn blog, daar kan en mag alles, maar ook hier zijn de kaders belangrijk. Je mag erbuiten gaan, maar beperk jezelf anders verdwijnt alles ‘ins blaue hinein’.
Kader Abdolah
Dan is er nog een heel bijzonder kader: Kader Abdolah. De Iraanse schrijver vluchtte naar Nederland en heeft zich verscholen achter een pseudoniem waarmee hij twee vrienden eert. Door hun namen te combineren ontstaat een nieuwe naam. Deze schrijver wisselt sterk in kwaliteit.
Het huis van de moskee heb ik meerdere keren met tranen in de ogen gelezen, maar het boekenweekgeschenk De kraai heb ik met afgrijzen aan de kant gelegd. Beide boeken hebben het niet tot een recensie gered. Het eerste omdat het zo mooi is dat ik het niet te pakken krijg in een bespreking. Het tweede omdat ik er geen woord voorover had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten