Google vierde gisteren de 129e verjaardag van ‘inktvlekdeskundige’ Hermann Rorschach met een eigen doodle. Elke keer bij een zoekopdracht verscheen een andere inktvlek. Iedereen die in vroeger tijden een psychologietest kreeg, kon ook de inktvlek verwachten.
Over die inktvlek gingen de wildste verhalen de ronde. Dat je bepaalde dingen wel of niet moest zeggen om een seksueel actieve geest te hebben. Ik vond het maar een doodeng ding toen ik bij een beroepskeuzetest naar zo’n vlek moest staren en er vanalles in moest zien. Ik zei maar wat. ‘Elk antwoord dat je geeft, is goed’, maakte mij vooral onzekerder. Want zij concludeerden wel iets uit elk antwoord dat ik gaf.
De Doodle zette mij natuurlijk wel aan het denken over inktvlekken. Hermann Rorschach schijnt zich zijn leven lang te hebben ingezet om zijn idee wetenschappelijk te onderbouwen. Uiteindelijk is de inktvlek vooral bekend geworden onder patiënten die iets moesten zien in een donkere vlek waaruit je alles en niks kon halen.
Dat Rorschach in zijn jonge jaren de bijnaam ‘inktvlek’ maakt het verhaal alleen maar mooier. Ik dacht over Hermann Rorschach als kind. Zou hij misschien gek zijn geweest op het kijken naar de wolken? De wolken komen voor veel mensen ook overdrijven als grote inktvlekken waar ze van alles in zien. Ze zien er dan een man met een baard in, een hond of een fietswiel.
Ik kijk vaak mee met andere mensen die dit doen. Het is een heerlijk tijdverdrijf om met anderen samen te doen. En met zo naar de hemel kijken is niks mis. Maar als ik alleen ben doe ik dat helemaal niet. Ik kijk naar de wolken zoals ze zich aan mij voorbijtrekken. Zonder referentie naar de werkelijkheid. Het grote luchtkastelen die voorbij drijven waar ik niks in zie. Ze zijn te groots en imponerend om er iets in te zien. Ze zijn zichzelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten