Liefdesverhalen zijn niet echt aan mij besteed. Een liefde die in een boek voorbijkomt, is prima. Maar een boek dat voortmijmert over de liefde, vind ik strontvervelend. Net als die zoetromantische verhalen waarbij ze elkaar dan aan het einde toch krijgen of toch weer niet.
Liefde hoort zeker bij het leven, maar ik zie het als een onderdeel in het leven. Als het hele verhaal erop drijft, dan blijft er een flinterdun laagje chroom over. Als het tussen de regels doorsijpelt en het binnen het hele verhaal een rol krijgt toebedeeld, wint het juist aan kracht.
Julia
Zo las ik bij mijn studie het mierzoete Julia van Rheinvis Feith waar Eduard in brieven voortdurend gekweld de naam van zijn geliefde uitroept. Met alle aandachtstreepjes ertussen. Het boek is een kwelling om te lezen en je verlangt dat Julia deze overdreven kerel onmiddellijk afwijst. ZOiets wil je niet thuis bij je op de bank hebben zitten.
Het werk is geïnspireerd op Het lijden van de jonge Werther van Goethe. Dit boek spreekt veel meer tot de verbeelding en bevat gelukkig niet die irritante uitroepen. En dat de hoofdpersoon Werther zich af en toe sentimenteel gedraagt, vergeef je hem uiteindelijk wel. Maar misschien komt dit doordat het verhaal gewoon beter is.
Een verhaal van een geheel andere orde is in mijn ogen het liefdesverhaal van Harry Mulisch Twee vrouwen. Ondanks alle ingewikkeldheid en de verwikkelingen die zo kenmerkend zijn voor Harry Mulisch, drijft een mooi liefdesverhaal naar de oppervlakte. Gelukkig ook omdat er nog allerlei andere dingen spelen die voldoende afleiding bieden.
Turks fruit
Dan blijft voor mij hèt liefdesverhaal van de Nederlandse letterkunde over: Jan Wolkers’ roman Turks Fruit. De film heeft misschien veel van de verbeelding expliciet gemaakt, maar de roman leest zeker vlot weg. Je wordt gegrepen door de liefdesgeschiedenis die onder het rauwe taalgebruik verborgen ligt.
Het is het verhaal van de onvoorwaardelijke liefde van de hoofdpersoon voor Olga. Maar tegelijkertijd zit er nog zoveel meer in de roman, zoals het hele idee van het kunstenaarschap en het zoeken naar wat kunst is. Kunst is dan uiteindelijk alleen maar een vorm om de liefde voor iemand te uiten.
Net zoiets als de poging waar ik nu zo hard aan werk. De poging om met het verhaal over teckel Sientje mijn liefde voor Inge te vertellen. Maar het is zo mooi als het ergens anders over gaat en de onderliggende toon het liefdesverhaal neuriet.
Dit is het antwoord op vraag 46 van het blogproject #50books van Petepel. Bekijk mijn andere bijdrages voor dit bijzondere boekenblogproject.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten