Nog een klein eindje en dan zit ik op die 50.000 woorden voor de NaNoWriMo. Voor het verhaal kom ik dan op bijna 60.000 woorden. Veel teveel, maar er kan genoeg geschrapt worden. Tegelijk wil ik vrijwel alles wel gebruiken. Niet voor het eindproduct, maar wel voor de verschillende blogs en columns die ik wil schrijven.
Ik ben verbaasd over de hoeveelheid woorden die ik elke dag weer uitgetuft heb. Stuitte ik vorige week op de kritische passages, verdween het nostalgische gevoel en maakte plaats voor de tijd waarin ik nu leef. Ik merkte deze week dat het nostalgische gevoel weer opleefde. Niet altijd, gebeurde dit. Soms was ik te druk met andere dingen om een mooie tekst te schrijven.
Andere keren werd de tekst juist buitengewoon mooi. Zoals bij het schrijven over Sientjes dood. Ik hikte dagenlang tegen dit moment van schrijven aan. Telkens kwam er weer een nieuwe uitvlucht iets anders op te schrijven. Uit een andere periode dat mij te binnen schoot of een intermezzo dat niet gemist kon worden. Eindelijk durfde ik het aan en begon ik te schrijven. Daar verscheen dinsdag de tekst in een vloeiende beweging.
Het schrijven hield niet meer op, terwijl ik best moe was van de andere dingen die ik die dag gedaan had, schreef ik bijna 3500 woorden op. Een record. En het voelde zo goed wat ik allemaal had opgeschreven, zonder drama maar met gevoel. En het leek of alle tekst ten dienst had gestaan van dat moment. Ik voelde mij intens gelukkig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten