Populair door verdraaide dramaserie

Katja Herbers speelt Maxima in de serie Oranje onder vuur

De koningin is populairder door de dramaserie Oranje onder vuur, schrijft de website van het televisieprogramma EenVandaag. Een vreemd idee hoe een televisieserie zo kan bijdragen aan de populariteit van het koningshuis. En het was niet bepaald een realityserie merkte ik bij het zien van een aflevering.

Zeker ook ik verwachtte dat koningin Beatrix in 2009 in Apeldoorn afstand zou doen van de troon. Alleen werd het wreed verstoord door de aanslag. Deze aanname ligt er in de VPRO-serie wel heel dik op. Ik ergerde mij eraan bij het zien van de aflevering. In mijn ogen mag je helemaal niet zo spelen met de werkelijkheid.

En de zwaan zwoegt voort

De zwaan zwoegt voort terwijl ik glibberend probeer te fietsen op het naastgelegen fietspad. De platte voeten ploffen op het dunne laagje sneeuw dat op het voetpad ligt. Keurig zoals het hoort. Een week eerder liep hij nog op het fietspad. Maar nu heeft hij zich gekwalificeerd tot langzaam verkeer. Ik zie hem tussen de bomen door. De nek hoog en verheven.

Een dun laagje sneeuw bedekt fietspad en voetpad. Hij valt niet zo op tussen al dat wit. Zijn snavel maakt het contrast ruimschoots goed. Zeker ook met de donkere ogen. Waarvan er eentje mij eigengereid aankijkt tussen de bomen door. Trefzeker als vorige week.

De eerste dag met teckeltje Teuntje

Onze teckelpup Teuntje op schoot bij Doris

Dan is het zover: we mochten gisteren ons nieuwe gezinslid Teuntje de teckel ophalen in Echtenerbrug. De 9 weken oude teckel ging gisteren met ons mee naar huis. Een moment waar we ons anderhalve week op hadden verheugd.

Nog even ravotten met broertje Jochie, die een uurtje later werd opgehaald. Onder toeziend oog van moeder Ruby.

Het kostte me nog even moeite in de baal wol onze teckel te herkennen. Aan het enthousiasme te merken leek het wel of ze net zo graag als wij bij ons wilde komen wonen.

Voorkomt lezen Van der Heijdens Tonio verkeersovertreding?

Tonio is gebaseerd op dagboekaantekeningen zoals in Engelenplaque en Hier viel van Gogh flauw staan

Het boek Tonio van A.F.Th van der Heijden lezen voor straf. Ik was een beetje verbaasd toen ik het hoorde vanmorgen in het radiojournaal. Een Belgische rechter heeft een verkeersovertreder veroordeeld tot het lezen van een boek. Het is het boek Tonio van A.F.Th. van der Heijden. De relatie tussen onverantwoord autorijden en het lezen van het boek is het onderwerp van Tonio.

Het boek verhaalt over de dood van Van der Heijdens zoon. Hij verongelukt bij een noodlottig verkeersongeval. Als je het verhaal goed leest, kun je er niet uithalen of de oorzaak ook onverantwoord rijgedrag is. De overtreder zal bij het lezen van het boek beseffen wat de dood van een verkeersslachtoffer doet met de nabestaanden. Dat zal het idee van de rechter zijn. Ik vraag mij af of zo’n link te leggen is.

Nog een keer De groeten

Ze fietste naar huis terwijl ik mijn rondje hardlopen begon. Ik groette. Ze keek aarzelend. Ik was bijna voorbij, waarna ze enthousiast terug groette. Bij thuiskomst vertelde ik Doris dat ik haar juf had gezien.

‘Je moet de groeten hebben’, grapte ik. ‘Hoezo?’ vroeg ze. ‘Ik kwam haar tegen en toen kreeg ik de groeten.’ Ze keek me ernstig aan. ‘Ja, ik laat ze niet in mijn zak zitten’, grapte ik. ‘Heeft ze echt de groeten gedaan?’ ‘Nee, ik kwam haar tegen en daarom geef ik je de groeten.’

Gedichtendag

Het duister houdt de ochtend nog in de houdgreep. Ik stap de trein uit. Voor mij lopen de forensen in de richting van de trap. Ze schieten voorbij. Geroutineerd omdat het iedere ochtend dezelfde tocht is. Langs de 2 stempelautomaten die vreemd genoeg haaks op de trap staan.

Voor mij loopt de man met zijn haar in een zware scheiding. De ouderwetse bril en de tas die hij strak om zijn nek draagt, geven hem de streng gereformeerde uitstraling. Naast hem zouden Jan Peter Balkenende en Piet Hein Donner als jongelui overkomen.

Zwaan op fietspad voor middagwaggeling

De grote zwaan liep over het fietspad in mijn richting voor zijn middagwaggeling. Achter hem klonk het carillon waarop de stadsbeiaardier zijn wekelijkse recital ten gehore bracht. De bomen aan weerszijden en de eerbiedwaardigheid maakten het tot een mooi laantje.

Alleen hij liep daar. Op zijn dode akkertje. Niet gehinderd door enige haast of opvliegendheid. Hij volgde daarmee het voorbeeld van Almeerders. Die zijn ook zo gek om rustig te kuieren in het midden van het fietspad. Het liefst met 3 of meer naast elkaar.

Het journaal schoothondje Wilders?

Het journaal is het schoothondje van Wilders. Ze kruipt gewillig bij hem op schoot als hij roept. Iemand roert met een plastic staafje in een bekertje oude koffie. Het wordt gepresenteerd alsof het stormt in een glas water. Het journaal dat opent met Geert Wilders die de aanval opent op de SP. Is dat nieuws? Ik zou het de opening van het journaal waard vinden als Wilders de samenwerking had gezocht met de SP.

En hier hoorde ik weer de bekende manier waarmee Wilders zijn tegenstanders uit de tent probeert te lokken. Via de agendapunten die zijn partij niet verwezenlijkt ziet, gooit hij met zand in het rond. Precies de punten: het federaal Europa, het generaal pardon en de hypotheekrenteaftrek. Allemaal punten waarbij de PVV alleen maar geschreeuwd heeft en weinig heeft binnengehaald.

Blind voor jaarlijkse vuurwerkepidemie

Jaarlijks sneuvelen er ogen met Oud en Nieuw en het lijkt of iedereen blind is voor de vuurwerkepidemie. Het bericht voor dit jaar: 21 mensen hebben blijvend oogletsel overgehouden aan Oudjaarsavond. Het aantal brandwonden en andere incidenten zijn dan niet meegeteld. Trots meldt Skipr dat er een afname is van het aantal slachtoffers.

Een ziekte waarbij mensen het risico lopen niet meer te zien, waarbij zelfs een dodelijke afloop niet onmogelijk is, krijgt altijd de volle aandacht. Een dure inentingsactie wordt op touw gezet. Het mogelijke gevaar moet tot in de kleinste risico’s worden uitgedund.

Maar de grote epidemie die jaarlijks de dagen rond Oudjaarsavond ons land teistert, wordt ongemoeid gelaten.

De blauwe tram als personage

De enig bewaard gebleven Blauwe tram bij een ritje in het Openlucht museum te Arnhem (bron: wikipedia)

Bij het lezen van de (autobiografische) verhalen van F.B. Hotz in stuit ik regelmatig op de blauwe tram. Een keur uit Hotz’ prachtige verhalen is namelijk onlangs verschenen onder de titel Mannen spelen, vrouwen winnen. De bloemlezing is samengesteld en ingeleid door Hotz-biografe Aleid Truijens.

Hotz spreekt in deze verhalen vol liefde over de tram die tot begin jaren ’60 tussen Leiden en Katwijk reed. De trams reden door de Rijnsburgerweg in Oegstgeest. Daarnaast reed de blauwe tram tussen Den Haag, Leiden, Haarlem en Amsterdam via allerlei verbindingen.

Verschillende spoorbreedtes
Er waren verschillende spoorbreedtes. Tussen Amsterdam en Zandvoort/Bloemendaal reden de trams op spoor van een meter breed. Tussen Leiden en Haarlem reed de tram op normale spoorbreedte. Vanaf de jaren ’30 rijden deze trams op stroom.

Zwarte Romantiek

Het groene boekje zei met donkere letters: ‘Zwarte Romantiek’. Het stond vol in zicht. De achterkant leunde tegen de achterwand van de boekenkast. Ik herkende de kaft van mijn boek Dood in Venetië van Thomas Mann. Het komt uit dezelfde serie Grote bellettrie van uitgeverij Athenaeum. Dat moest ik hebben. Ik tuurde op het schutblad naar een prijsje. Vage letters vertelden ‘19,50’. Geen duidelijke prijs.

Ik wist dat geen prijs, geen koop betekende. Toch waagde ik het. De man die de boeken prijsde liep immers rond. De grijzende heer herkent me al en groet me vriendelijk. Bij mijn vorige bezoek prees hij mijn aankopen. ‘Zo komen we tenminste van de Nederlandse én buitenlandse literatuur af’, zei hij. Hij telde mijn betaalde euro’s na. De getelde munten gleden uit zijn hand de kassa in.

Het vagevuur de schuur

Misschien is de schuur wel het voorportaal van de vuilnisbak. Het vagevuur voor spulletjes waar je eigenlijk nog iets teveel aan gehecht bent om ze weg te doen. Of het is luiheid. De dingen die te groot zijn voor de smalle gleuf in de duobak en te klein voor het grofvuil. Ze staan niet echt in de weg. En zo hoopt het afval zich op tot een berg.

Als de muizen in de schuur zich dan ook eens tegoed doen aan lege flessen frituurolie, dan is het een rommeltje waar je liever niet aan begint. De flessen waren bedoeld om de vieze olie in te doen. Maar er zat nog een plasje in. Zodoende was de plank waar alles op stond doordrenkt van frituurolie.

In een hoek van de schuur staat de oude keuken uit het huis. Om wat ruimte te maken in de smalle schuur moest een deel van de oude keuken weg. Het was de draaikast waarin oude verfpotten stonden opgestapeld. Op de vrijgekomen plaats kon dan de vriezer komen. Zo zouden we weer wat meer ruimte krijgen in de rest van de schuur. En ruimte in de schuur is ruimte binnen.

Ik haalde de boel vanmiddag maar eens leeg. De tijd was aangebroken, vond ik. En mijn vrije vrijdagmiddag bood alle gelegenheid. De rommel mocht het hiernamaals verder opzoeken. Zodoende sloopte ik het kastje en nam gelijk heel veel rommel mee.

Hondenpoep een probleem

Altijd trap je op een ongunstig moment in de hondenpoep. Het regent en het is donker. Je ziet je stappen niet goed, blij dat je vooruit komt. De regen in het gezicht en flats. Je voelt dat het niet goed zit. Er zit iets zachts onder de schoenzool.

Volgens dagblad De Pers vanmorgen is het ‘volksvijand nummer 1’. Niet de moslims, niet de hoofddoekjes en ook niet de hangjongeren. Maar: ‘een tsunami aan hondenpoep overspoelt Nederland’, schrijft het gratis krantje. Het artikel verschijnt omdat vandaag in Nieuwengein hondenhaters, hondenbezitters, vertegenwoordigers van gemeenten en wetenschappers bij elkaar. Om te bomen over hondenpoep. Daarom zet ik ook maar eens een boom op. Een boom over het probleem hondenpoep.

Nieuw abonnement UPC

Bij thuiskomst wachtte een enorme doos. Het bevatte het nieuwe UPC-abonnement. Inge was 2 weken terug voor iets heel anders in de stad. Ze haalde cartridges voor de printer. De verkoper sprak haar aan. Of ze een UPC-abonnement had. ‘UPC heeft de prijzen flink verlaagd. Als abonnement verlopen is, dan zou ik er zeker naar kijken’, ried hij aan.

Ze gingen even puzzelen en kwamen tot een flinke korting. Het scheelt het eerste halfjaar de helft en daarna is het 20 euro goedkoper. Het telefoonabonnement is miniem veranderd. De rest hetzelfde gebleven.

Ik verbaasde me over het verhaal. Hoe kan het zijn dat vaste abonnementhouders er niet op geattendeerd worden. Zo betalen we al jaren hetzelfde bedrag. Netjes en braaf. Blijkbaar word je niet beloond om je gedrag. Het blijft stil en je betaalt hetzelfde. Je maakt rumoer en het scheelt de helft.

Met de doos begint natuurlijk wel het drama. Ik haalde een wirwar aan snoeren omhoog. Dat scheelt straks aan gevaar als de 2 nieuwe bewoners komen. Installeerde het nieuwe apparaat, maar het nieuwe apparaat deed het niet. Het weigerde pertinent de telefoon. Zodoende hing ik rond etenstijd weer een kwartier met mijn mobieltje aan de helpdesk.

De volle stoptrein en de evolutie

De nieuwe stoptreinen van de Nederlandse spoorwegen ervaren reizigers als heel krap. Op volletreinen.nl waar je te volle treinen kunt melden, gaat het merendeel over de Sprinter Lighttrain (SLT).  Vandaag zat ik toevallig in zo’n SLT. Ook ik ervoer het voertuig als overvol terwijl helemaal niemand hoefde te staan. Ik vroeg mij af hoe dat komt.

Bij het hardlopen zie ik ze vaak voorbij rijden. De bakken (rijtuigen binnen een treinstel) zijn korter dan bij bijvoorbeeld de oude Sprinter-treinstellen. Het verschil in lengte lijkt dat een lange SLT van 6 bakken even lang is als 3 bakken bij een oude Sprinter. Niet helemaal waar als je de lengte vergelijkt, 100,5 meter (SLT) tegen 78,7 meter (oude Sprinter). Ook lijkt de nieuwe stoptrein minder breed dan oudere treinstellen.

De indeling van de trein roept bij de reiziger snel het gevoel op in een overvolle trein te zitten. Ondanks alle glazen wanden oogt het treinstel van binnen benauwd. De zitplaatsen verlopen niet in een rechte lijn, maar verschillen in hoogte. Ook staan de stoelen veel dichter op elkaar. Het levert niet alleen weinig beenruimte, maar wekt ook snel de indruk dat het treinstel vol zit.

Opruimen

De komst van zo’n klein mormeltje dwingt je om het huis op te ruimen. Zo is gisteren het hoekje van Doris aangepakt. We kwamen allerlei verloren gewaande dingen tegen. En heel veel rotzooi waarvan we het bestaan ook vergeten waren. Het voordeel van opruimen is dat je ze allebei tegenkomt en gelijk kunt schiften.

Fotoboekje
Zo werd ik vandaag verrast met een oud fotoboekje waarin ik allerlei foto’s van onze vakantie op Terschelling – 5 jaar geleden – terugvond. Dan zie je hoe snel een klein meisje groot wordt. Het laat je gelijk zien dat je verder bent, verder gaat en doorgaat. Misschien is dat het mooie van leven: je gaat door. Het hart klopt en vertelt dat je een ronde verder bent.

De volgende ronde: een jong hondje. Sterker nog: 2 jonge hondjes. 

De kunst van Martin Bril

Ik vond laatst een prachtig verhaal van Martin Bril over wandelen. Het heet ‘De kunst van het wandelen’. Het verhaal is meer een beschouwing. Hij schreef het voor een speciale uitgave van Het Nationaal Park De Hoge Veluwe. Het boekje waarin het staat heet Wandelgeesten en verscheen in 2008.

Ik ben gek op Martin Bril. Aan zijn naam zit voor mij gelijk een stukje weemoedigheid gekoppeld. Dat een schrijver als hij er niet meer is. ‘De kunst van het wandelen’ is bij uitstek een voorbeeld dat bewijst hoe goed hij was. Hij begint met een uiteenzetting van het soort wandelaars dat er is. Hij selecteert de wandelaar die een zelf uitgestippelde route loopt en wandelaars die voorgeschreven routes lopen. Hij is geen van beiden.

Kriebel voor een teckel

En dat is ze dan: teckel Teuntje

We leven al sinds maart zonder teckel in huis. Eerst moet je niet denken aan een andere hond. De hond waarmee je ruim 9 jaar hebt geleefd, zit te vers in het geheugen. Maar dan gaat het kriebelen.

Zo speuren we al een tijdje het internet af op zoek naar een leuke teckel. Want dat het een teckel zou worden, stond vast. Een hond om mee te spelen, wil Doris. Dat is elke teckel. Alleen Sientje vormde de grote uitzondering, die speelde niet.

Doris met ons nieuwe gezinslid: teckel Teuntje

We wisten het. Als je gaat kijken, ben je overstag. Daarom hebben we lang gewacht met het bezichtigen van nestjes. Eerst rustig nadenken, zoeken naar een goede fokker. Eentje die het met goede bedoelingen doet. Iemand die er niet beter van wil worden. En die hebben we gevonden.

Net mensen die pubers

Ondoorgrondelijk is het brein van pubers. Wispelturig ook. En vooral onvolwassen. Terwijl ze natuurlijk van zichzelf vinden dat ze volwassen zijn. Alleen zien al die volwassenen dat niet.

Zo fietste ik vanmiddag met mijn 6-jarige dochter – nee, die is nog geen puber – naast mij op weg naar de nieuwe bibliotheek. Dat ging niet helemaal in een rechte lijn. Een groepje pubermeisjes fietste ons tegemoet. Ze fietsten met z’n drieën naast elkaar. We naderden elkaar. De meisjes weken geen duimbreed. Ik probeerde zo dicht mogelijk naast mijn slingerende dochter te rijden.

De groeten

Het was zondagavond bij de nachtzoen dat ik haar succes wenste op school. De vakantie voorbij zou ze maandag de draad weer oppakken. ‘Doe de groeten aan de juf’, zei ik terwijl ik het licht uitdeed.

Ik herinnerde mij hoe mijn vader altijd de leus meegaf mijn best te doen. Vaak vroeg hij erbij of ik de meester of de juf de groeten wilde doen. Ik vergat het altijd om de groeten over te brengen. Zo werd het langzaam een opdracht die erbij hoorde en die meer voor mij was dan voor mijn meester of juf.

Voordringende Undutchables

Het boekje The Undutchables, Leven in Holland stamt uit 1990 maar is actueler dan je denkt. Ik vond het boekje vorige week in een kringloopwinkel. Uiteraard kon ik deze versie uit 1993 niet laten liggen. Het boekje neemt Nederland en de Nederlanders op de hak. De auteurs doen dit op een erg vermakelijke manier.

Als een volkje van boeken over zichzelf houdt, dan is het wel de Nederlander. Altijd op zoek naar zijn volksaard. Bij uitgeverij Nieuw Amsterdam verschenen in de laatste maanden van 2011 meerdere mooie boeken over Nederland en de Nederlanders, het gelijknamige fotoboek en het prachtige De zachte atlas van Nederland.

Dat het boekje The Undutchables een mooi beeld schetst van de Nederlanders, bewijst wel het hoofdstuk over het openbaar vervoer. De 2 schrijvers – een Engelse en Amerikaanse halfimmigrant – weten trefzeker de wachtrijen voor de ingang van de trein te beschrijven in de ‘wachtregels voor het openbaar vervoer’:

Augurk in plakje boterhamworst

Slapen in een vreemd bed, noopt je soms tot een vreemde houding. Zo hoorde ik ’s avonds al een wild gestommel, gecombineerd met een luid gemopper. Ik kon de woorden niet verstaan, maar er moest iets niet bevallen in haar slaap.

Ik herken de slaap van mijn dochter. Ik ben net zo’n woelrat in bed. Het levert soms vreemde gewaarwordingen op. Zo wilde ik haar even wekken voor de avondplas. Ik opende de deur van de slaapkamer van het huisje.

Voordelen en nadelen van weekendje Duinrell

Ik had het al verklapt: dit weekend waren we in een huisje op Duinrell in Wassenaar. We zaten in huisje 222, een duingalow zoals ze dat in Duinrell noemen. De tijdelijke woning leek sterk op een stacaravan. Ik moest vaak terugdenken aan ons oude kampement in Delden. Hij was ongeveer een halve meter breder en alles was mooier: keukentje, badkamer, 2 prachtige slaapkamers en grote woonkamer.

Het was een cadeautje voor Inges verjaardag. Ik wilde iets voor het hele gezin. Omdat Doris net haar zwemdiploma had gehaald, leek me dit een mooi uitje. We konden als we er nog zin in hadden een dagje naar Leiden of lekker de duinen in gaan.

Het tikibad was de enige attractie die open was.

Houd de dief

Het overvalt ons best een beetje. Eerst een politieauto midden op de weg geparkeerd, op het fietspad. Maar dan staat er ook eentje precies dwars op onze straat. En overal politieagenten. Op elke hoek van de straat. Ons hele stukje straat is afgezet.

We informeren maar eens. ‘Dit kan nog even duren’, verzekert de agent. ‘We zijn hier zeker wel een uur bezig. Misschien wel 3 uur.’ Gelukkig mogen we de auto wel een straat terug parkeren. Ik probeer te keren. Een golf auto’s overspoelt de route. Ik krijg het nauwelijks voor elkaar hier weg te komen. Misschien is dat ook wel de bedoeling.

Griezels en schatjes in Naturalis

Griezels en schatjes heb je in het Leidse Naturalis. Dat ontdekten we vandaag. Ik heb 6 jaar in Leiden gewoond en was nog niet in Naturalis geweest tot vandaag. Of ik moet die keer meetellen dat ik op zoek was naar Falco pondicerianus. Ik ging voor mijn afstudeeronderzoek naar de wetenschappelijke bibliotheek van Naturalis.

Ze hielpen me niet bepaald. De vrouw achter de balie noemde wat titels van naslagwerken waarin ik al had gezocht. Onbeleefd wilde ik niet zijn, dus ik pakte maar zo’n boek. Ik zat net met het boek voor mijn neus. Plotseling loeide het brandalarm. Snel zette ik het boek terug. Griste potlood en schrift van de tafel en trok mijn jas aan. Zo stond ik buiten bij de metaalkleurige toren. Het was een oefening. De enorme natuurhistorische collectie was gered.

Bij Naturalis zitten de toiletten op dezelfde etage als de oerparade

De hondenkoning en De avonden tegelijk lezen

Ik verklapte het laatst al: tijdens de dagen voor en na kerst heb ik De avonden weer gelezen. De laatste 10 dagen van het jaar zijn goed te gebruiken om uitgerekend dit boek te lezen. De avonden speelt namelijk precies in de laatste 10 dagen van het jaar.

Het verhaal staat helemaal in het teken van de donkere dagen rond kerst. De mistroostigheid druipt van de bladzijden. Het weer in het boek verschilt nauwelijks van het weer buiten. En de werkelijkheid van het verhaal komt gewoon veel beter aan. Bovendien is het erg makkelijk te doen: elk hoofdstuk behandelt een dag.

Ik heb al vaker De avonden gelezen in de periode dat het boek speelt. Wat ik nog niet eerder deed, is de novelle De hondenkoning van Walter van den Berg lezen in dezelfde periode. Het debuut van Walter van den Berg speelt namelijk in precies dezelfde periode. Al beslaat het net 1 dag meer. De novelle begint een dag eerder, namelijk op 21 december.

Goede voornemens en de vrije wil

De dagen van het nieuwjaar zijn nog vers. Toch zal een gros van de goede voornemens al gesneuveld zijn. Dat gros wordt steeds kleiner. Zo klein zelfs dat in november en december het aantal goede voornemens flink geslonken is.

Daar moest ik aan denken bij de reflectie die StevenGort aanzwengelt in zijn blog Mopperen over mijn zelfverloochening. De reactie van Loes Wouterson Dit ben ik niet of dit ben ik ook staat in het teken van de verschillende ikken die je bezit.

Ik heb het boekje Het laboratorium in je hoofd, Of hoe filosofen te werk moeten gaan van Sebastien Valkenberg erbij gehaald. Deze prangende kwestie is namelijk voer voor filosofen. En de filosoof Sebastien Valkenberg behandelt enkele onderwerpen waarmee de filosofie zich de afgelopen eeuwen heeft beziggehouden.

De grote spoorwegcarrousel 33 jaar later

De verzameling Spoorwegcarrousels in mijn bezit

Als Paul Theroux in 2006 in een boekhandel in Georgetown (Penang, Maleisië) een pocket van zijn De grote spoorwegcarrousel vasthoudt, denkt hij: ‘ik ben die man niet meer, en die plaatsen bestaan ook niet meer.’ (366). Het is 33 jaar na zijn eerste reis door Azië. Hij maakt de reis nog een keer: ‘Ondertussen twee keer zo oud als degene die in die treinen had gereden, waarvan de meeste werden voortgetrokken door stoomlocomotieven die kokend door de binnenlandeen van Turkije en India tuften. Ik vond de symmetrie in het tijdverschil heel mooi.’ (15)

Het lezen van Paul Theroux’ De grote spoorwegcarrousel afgelopen zomer heeft mij al snel enthousiast gemaakt. Van hem wil ik meer lezen. Het verslag van de reis per trein die hij in 1973 maakt door Europa en Azië is een heel bijzonder reisverslag. Het is anders dan andere (literaire) reisverslagen.

De manier waarop hij in het boek uit 1975 spreekt over zijn medereizigers en de ervaringen van het reizen, maken dit boek tot een uniek reisboek. Helemaal als treinliefhebber. De trein vormt het decor van het verhaal. De trein verbindt niet alleen de steden met elkaar, maar vormt ook de rode draad door het reisverhaal. Hiermee is het een ander verhaal dan de meeste reisverslagen.

Nondeju wat een minkukel

Een apart initiatief is dat zogeheten ‘nieuwe vloeken’. In tegenstelling tot het verbieden van vloeken zoals de Bond tegen het vloeken al jaren bevecht, suggereert de initiatiefnemer Wessel Bottenberg om oude scheldwoorden als nondeju en minkukel. Ik werd op het nieuwe vloeken gewezen door de bijdrage Potverdriedubbeltjes van medeblogger Sharp Ben.

De kleine neurasthenicus

De kleine neurasthenicus en De avonden

Wat een verrassing. Bij de opruiming van mijn boekhandel trof ik het boek De kleine neurosthenicus, Beknopte handleiding tot een ordentelijk leven. Herman Gerard de Cock is de auteur van het eigenaardige werk. Waarschijnlijk was dit werk onopgemerkt gebleven. Maar Gerard Reve heeft dit boek met zijn roman De avonden uit de vergetelheid ontrukt.

5 tips voor dagelijks bloggen

Dagelijks bloggen hoe doe je dat? Het roep nogal eens verwondering op van voorbijgangers of mensen die ik tegenkom. Een groepje enthousiaste bloggers van de twittercommunity #blogpraat begint vanaf vandaag dagelijks te bloggen. Een mooi voornemen in dit nieuwe jaar.

Daarom geef ik 5 tips die je kunnen helpen elke dag een blogje te schrijven en te posten. Ze helpen mij meer dan 3 jaar om elke dag een blogje te schrijven.