Voor het eerst stap ik de theatertempel van Nederland binnen: Carre. We zijn hier met trein en metro aangekomen. Daarna de straat uitgelopen op weg naar het indrukwekkende theater. De enorme voorgevel valt zelfs van opzij op. Hier is het theater waar elke acteur en cabaretier van droomt.
Ergens in februari vroeg mijn broer of we meewilden naar Jochem Myjer in Carre. Hij was kaartjes aan het bestellen voor de show Even geduld Aub. De eerste show die hij na de (goedaardige) tumor in zijn nek speelt. Het berichtje kwam net binnen toen we in de kringloopwinkel van Naarden stonden. Is goed, zei ik, waarna het antwoord via WhatsApp terugkeerde. Hij had een kaartje voor ons bemachtigd.
De laatste – en eerste – keer dat ik bij een theatershow van hem was, was in Hengelo. Hij speelde Adehade, de show waarmee hij bekend is geworden. Ook toen een enorme orkaan aan informatie, grappen en grollen. Boordevol met energie en vooral drukte. Jochem Myjer zette zichzelf er direct mee op de kaart. Hij werd de bekendste ADHD’er van Nederland.
Daarna heb ik hem gevolgd via televisie. De show Yeee-haa ken ik alleen van de televisie. Net als de volgende show, De rust zelve. De uitnodiging van mijn broer leek mij wel een mooie gelegenheid om weer eens naar het theater te gaan. De show heet Even geduld Aub.
Nu betreed ik het grote theater dat ik alleen ken van televisie. Mijn broer heeft plaatsen geregeld met slecht zicht. Wij mogen met z’n tweetjes zitten in de laatste loge, nummer 14. We zien het podium van opzij. Maar we kunnen de hele inrichting – met het hoofd van Jochem Myjer en veel projecties – niet zien. Er is helemaal niks van te zien. Niet erg, vind ik bij voorbaat, hij biedt meer dan genoeg vertier om van te genieten.
Mijn broer is helemaal zenuwachtig. Het is de avond met heel veel BN’ers. Ik zie Andre van Duin al zitten, net als Joop van den Ende. In dezelfde loge zitten Marco Borsato met zijn vrouw Leontine en achter hen zit schrijver Kluun. Bij het toilet kwam ik verschillende acteurs tegen. Carine Crutzen koos het herentoilet omdat de rij bij de vrouwen haar te lang was.
Dan begint de show. Het geluid klinkt ook van opzij. We krijgen zo niet alles mee. Het verhaal van zijn ziekte begint de dag na mijn verjaardag op 18 augustus 2011. Hij sleurt je mee in een grote energiestroom. De grappen glijden in een achtbaan over de hoofden. Geen tijd om te lachen. De volgende is er weer.
Wat een verhalen, wat een informatie. Soms droom ik even weg en laat ik mijn ogen over de mensenmassa in de zaal glijden. Een paar dames dragen lichtgevende kleding. Het oranje kleurt lichtjes op in het donker van de mensen. Ik kijk naar het plafond. Wat een hoogte en zie hoe hoog de mensen zitten op de bovenste rijen.
Als het pauze is, kom ik een oud-collega tegen. Jaren niet gezien. En verschrikkelijk leuk. Ze laat foto’s zien van haar kinderen en haar man stelt zich even voor. Ik denk aan de kippen die in hun tuin zouden scharrelen. Nu staan de kinderen op de schommel. Leuke gezichten. Ik ging net weg bij dat werk toen haar eerste geboren was. We nemen snel een bitterbal en drinken in een lounche.
Het maakt meer indruk op mij dan de show van Jochem Myjer. Te heftig. Dan is het tweede deel. Voor mij iets beter te volgen. De structuur is mij wat helderder. De grappen lijken wat rustiger te gaan. Beter te vatten. Ik weet ook wel dat alle indrukken nog verwerkt moeten worden. Vannacht zal ik in bed liggen, de geest slingert dan nog altijd in die achtbaan. De woorden, de beelden, het licht. Alles krijgt een betekenis. Het kost veel tijd, maar dan heb je ook nog.
En de volgende gaat die achtbaan gewoon verder. De rondjes gaan minder snel. Het wordt me veel duidelijker. Ik voel meer en meer alles tot rust komen. Ergens geniet ik er ontzettend van. Geleidelijk openbaart zich de hele show aan mij. Hij maalt door mijn hoofd, steeds langzamer.
Heel mooi, een vertrouwde mix van liedjes die hij voorheen ook maakte en nieuwe dingen. Zelfs ontroering zit erin. En de kunst komt tot uiting in het lied over zijn leraar als peuter die leert praten: een rap op dierennamen. Prachtig.
Hoe je met een beetje geduld heel ver kunt komen. Even geduld Aub. Hopelijk is de nacht vannacht iets rustiger. De wagentjes van de achtbaan draaien nog steeds rondjes, maar wel een stuk langzamer dan gisteravond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten