Gestimuleerd door de #WOT ‘romantiek’ dacht ik gisteravond iets romantisch uit: samen kijken naar de zonsondergang. Ik zocht op internet wanneer de zon zou ondergaan. Een immense tabel bracht me in verwarring. Bijna vertrokken we een uur te vroeg.
Ik keek op 9 april en toen ging de zon om 20.28 uur onder. Gisteravond was dat bijna een uur later, om 21.18 uur. Wat later en een wegomleiding verder reden we in de richting van het IJmeer. We parkeerden de auto op de plaats waar overdag een frietkot staat, vlakbij het drijvende hotel en zagen de zon vol boven de wolkenrand uittornen.
Ik installeerde de fotocamera op een statief en liet hem draaien op de videostand. Er stond nog een minuut of 18 ruimte op de schijf. Waarna ik het toestel evenwijdig met de horizon zette. Het rulle zand zette het statief niet helemaal waterpas. Na wat passen en meten was ook dat in orde.
Inge maakte foto’s met haar camera en ik klikte soms een enkel plaatje met mijn mobieltje. Wat een prachtig gezicht hoe de zon achter de wolkenband verdween en de rand met wolken een eigen tint meegaf. Alles om de wolkenrand heen kleurde in de tinten van de ondergaande zon. Een schitterend gezicht.
De vele muggen die daarna opdoemden gooiden wel wat roet in het eten. Ze gaven het water duizenden puntjes als de pixels van een oude krantenfoto. Zo puntig maakte de zwerm muggen het beeld van het kabbelend water. Iets dat bij de echte zee niet zal gebeuren. Het binnenmeertje zorgt nog eens extra voor de nodige levensruimte van deze gevleugde streepjes.
Zo verdween de zon en verscheen de romantiek. Misschien ben ik toch een romantischer jongeling dan ik mijzelf toedicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten