Ik hou niet zo van spannende verhalen. De spanning van een krimi kan ik nauwelijks verdragen. Vertel mij maar wie het gedaan heeft, dan kan ik rustig kijken. Een verhaal boordevol achtervolgingen en halve dwaasheden, kan ik eigenlijk slecht hebben. Uitzonderingen daargelaten.
Ondanks dat waagde ik mij vorig jaar aan de verhalen van Edgar Allan Poe. Dat is veel te spannend voor jou, kreeg ik als waarschuwing mee. Het eerste verhaal in de bundel was ‘The Gold-Bug’. Een prachtig verhaal dat best raadselachtig aandoet en een unheimisch gevoel oproept. Het was spannend, maar tegelijkertijd werd het verhaal niet leeggezogen door de spanning.
Ik hield van de personages en de ontraadseling van het raadsel. Dat de schat gevonden werd, was minder interessant. Ik heb geprobeerd de andere verhalen ook te lezen, maar die trokken mij aanzienlijk minder dan dit lievelingsverhaal van Jan Wolkers. Bijna betrap ik mijzelf er op dat ik het even vaak vertel als Jan Wolkers dit geheim onthulde.
#50books
Deze blog is mijn tweede reactie op vraag 16 van Petepels #50books. Elke zondag lanceert Peter Pellenaars een vraag over boeken op zijn blog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten