De slazaadjes wilden in de kweekbak maar niet opkomen. Daarom hebben we na een dag of veertien opnieuw gezaaid. Een paar dagen later komt ineens het ene spruitje na het andere uit de grond. Binnen de korste keren steken enkele tientalle slaspruiten op in de kweekbak.
Dat is een beetje teveel van het goede en daarom dunt Inge de eerstelingen uit. Een bundeltje losgetrokken slaspruiten ligt op de aarde naast de opkomende Afrikaantjes. ‘Kun je die ook opeten’, vraag ik. Natuurlijk kun je ze opeten. Als ze groter zijn, verdwijnen ze immers ook in de mond.
Ik wil dat eens proeven, zo’n klein slaplantje. Ik neem er voorzichtig een paar in mijn mond. Wat een heerlijke smaak. Knapperig en een beetje zoet. Zo vers en jong. Ik wil meer, maar houd mij netjes in. Nog even wachten en dan kan de sla worden uitgezet in de moestuin. Hopelijk houden de slakken zich in, want jonge sla is erg verleidelijk. Dat heb ik wel geproefd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten