Het zonnetje lokt naar buiten en ik weet ook wel dat er qua vogels in de winter minder te beleven valt bij de Lepelaarplassen dan in de zomer. Zo ontbreekt de lepelaar en moet je het vooral met ganzen en kuifeenden doen. Ik fiets weer de route waar ik in het voorjaar zo vaak geweest ben. De bomen zijn nu kaal. De koeien zijn weg en ik rijd er moederziel alleen.
De zon staat laag, maar hemel kleurt prachtig mee met de zon. Jan Wolkers noemde januari de mooiste maand van het jaar. Hij genoot van de kleuren die de hemel aan de aarde geeft in deze maand. Het licht schijnt namelijk heel laag en geeft daarmee alles een ander accent. Het volle licht is niet zo fel waardoor je heel goed en ver kunt kijken. De hemel kleurt bij dat alles in alle tinten tussen blauw, paars en geel in.
Ik rij het fietspad op. Hier wordt niet gestrooid bij gladheid. Dat hindert niet. Er fietst hier helemaal niemand. De wereld is van mij alleen. Ik zie tussen alle bomen de zon schijnen. Op het water geeft het een gouden gloed. Je kunt zonder veel problemen tegen het licht inkijken en zo de kleuren nog beter tot je nemen.
De zon trekt lange schaduwen zie ik als ik bij het Bliek-bankje aankom. Ik heb er pas over geschreven. Het is een heerlijk rustmoment als ik aan het fietsen ben. Ik zie de stad liggen aan de andere kant van het water.
Het hoge gebouw Carlton trekt een lange schaduw in het water van de Noorderplassen. Het lijkt wel of de spiegeling vele malen langer is dan het origineel.
Wat verderop klim ik omhoog om naar de vogels op het natte grasland te kijken. Het is echt nat. Grote plassen liggen op het grasland en spiegelen de mooie wolkenhemel. De verscheidenheid aan vogels heeft plaatsgemaakt voor ganzen die gakkend rondsjokken over het gras. In het water voor de kijkplaats dobberen kuifeenden. Alles met veel rust en gelatenheid.
De bouw van de nieuwe wijk gaat ook door, zie ik. Een gebouw is helemaal opgetrokken uit isolatiemateriaal. Het zal nog gepleisterd moeten worden voor het helemaal klaar is. Ook ontbreken de ramen nog. Alleen het isolatiemateriaal waaruit allerlei plastic pinnen steken vormen het gebouw. De hoekigheid van alle gebouwen valt mij vooral op. Het staat er allemaal erg stijfjes en futuristisch. Een beetje fantasieloos.
De andere kant achter de dijk is het rustig. De natuur wacht op beter tijden. De temperatuur is te laag en er is blijkbaar niet zoveel voedsel te vinden. De zon zakt verder naar beneden en verstopt zich achter de huizen. Een groep ganzen vliegt gakkend over op weg naar de plek om te overnachten. Het geluid van de vliegende ganzen is zo kenmerkend voor deze tijd van het jaar. Zelfs als het al helemaal donker is, hoor ik ze boven mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten