‘Daar wil ik weer een keertje heen, het treinenmuseum’, zei ze laatst tegen mij. Bij de uitverkoop van de bibliotheek was ik thuisgekomen met een hele lading aan tijdschriften met treinen. Ze wilde weer eens stoomtreinen zien blaken en de geur opsnuiven van smeerolie en andere vettigheid. Op naar het spoorwegmuseum in Utrecht.
Vandaag waren de meesters en juffen in de weer op de Esplanade. Daarom namen wij de gelegenheid om af te reizen naar Utrecht. Het derde bezoek aan het spoorwegmuseum binnen vier jaar. De oplettende lezer heeft het verslag uit 2010 hier wel kunnen vinden.
Bij de laatste keer werd al druk gewerkt aan de vierde ‘wereld’ waarin het museum is ingedeeld: de vuurproef. Het sluit nauw aan bij de belevingswereld van de trein. Al is het stoom in Nederland meer dan een halve eeuw geleden afgeschaft, onder kinderen en ouderen leeft het nog voldoende voor een attractie.
Blakende stoomlocomotieven
Als iets blaakt dan is het wel een stoomlocomotief: de kolen stoken de ketel warm die pas na tien uur voldoende op druk is om het vaartuig in beweging te krijgen. Daarom werden de locomotieven ’s nachts door nachtstokers op temperatuur gehouden, zo konden ze de volgende morgen weer vertrekken.
Bij het binnentreden vroeg ik gelijk naar de nieuwe attractie aan het meisje dat onze kaarten inscande. ‘Ja, dat is geweldig. Helemaal rechtuit en je bent er.’ Ze wees naar de buitendeur. Ik wilde eerst nog even wat rondkijken, acclimatiseren, op temperatuur komen. Doris sprong enthousiast rond. ‘Ik wil daarheen’, herhaalde ze steeds. Dan sprong ze in de richting van een impuls.
Terwijl ik rustig treinen rangeerde op een groot bord met allemaal wissels in een goederenwagon, wilde zij weer verder. Ze trappelde van ongeduld. Er was nog wel tijd om in de eerste wereld te gaan. De wereld van de allereerste stoomlocomotief. In deze ruimte loop je met een geluidsbron om je nek waarin je het verhaal hoort door de koptelefoon. Zo’n koptelefoon heeft weinig zin bij Doris. Daarom vroeg ik om ringleiding, waarvan ze er een aantal hebben liggen.
Ringleiding
Vorige keer werkte de apparatuur voor de ringleiding niet. Gelukkig had het meisje dat ons hielp veel geduld. Ze hield de deur nog even open terwijl we rommelden om haar hoortoestel goed op het apparaat af te stemmen. Het lukte. Ze hoorde het heel zacht, zei ze. Maar met behulp van de volumeknop op het apparaat zelf kon ze het ook goed verstaan. Zo kreeg ze het verhaal over de eerste trein die in Nederland reed heel goed mee.
Daarna snel naar het droom-theater (wereld 2) waar de voorstelling over de Oriënt Express net begon. Een andere voorstelling gespeeld door één acteur over Maurice, de conducteur die op Parijs vertrekt en bij vertrek in een brief leest dat hij in Constaninopel (de eindbestemming) wordt ontslagen, op staande voet. Wat volgt is een mooi, dromerig verhaal over de beroemdste express-trein die in Europa heeft gereden.
Van daar direct naar het gedeelte waarin de trein als monster wordt gepresenteerd (wereld 3). Heerlijk om weer mee te maken. Het is een attractie met een hoog spanningsgehalte, maar de educatieve waarde blijft genoeg overeind. In het korte ritje van nog geen twee minuten maak je heel wat mee.
Vuurproef
Tijd voor de vuurproef. Het was heel spannend. Het is een nog grotere attractie dan de monsters in Wereld 3. Na een inleidend gedeelte met de mooie vertelstem van Rudger Hauer, volgt een gedeelte in een simulator met spectaculaire beelden en bewegingen. Een treinrit wordt zo een nog sterkere belevenis. Of het draaien en sjorren aan de hendels zin heeft, vraag ik mij af. Ik kwam er een beetje doorgedraaid en misselijk uit. Doris vond het geweldig en wilde meteen nog een keer. Ik moest eerst nog even bijkomen. Mijn hele lijf blaakte en stoomde. Veel spectaculaire delen met stoom, blakende ketels, ontploffingen, botsingen en valpartijen.
Nee, dan het theater op het perron van de Oriënt Express. Tussen de koffers vertelde dezelfde acteur van Maurice over een ingesneeuwde trein met Engelse en Oosterse vorsten en Mata Hari aan boord. Het publiek kreeg ook rollen toebedeeld. Het was een mooie afsluiting van een dag vol belevenissen.
Diesel III
Bij navraag wat ik nu het mooiste gevonden had, vertelde ik dat ik het zitten in de heuse Diesel III het hoogtepunt van de dag vond. Het was tussen alle attracties door dat we even in dit bijzondere treinstel mochten zitten en van een educatieve medewerker iets te horen kregen over deze bijzondere trein.
Wat een mooie trein is dat toch. We gingen even in dat bijzondere treinstel zitten. De trein rook scherp naar het verleden. Hij wordt duidelijk weinig gelucht. Ik vond de stoelen heerlijk en voelde mij even helemaal in het verleden wegzakken. Ik ervoer hoe modern die trein indertijd in 1934 moet zijn geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten